湘灵瑟鼓潇潇夜,龙女笙吹淡淡秋。
楚曲吴歌互相答,岭猿巴鸟不胜愁。
雅性厌喧隘,结庐林野中。林中果何有,势利罕相从。
异哉四子心,春江溯孤篷。洒洒竹方雨,泠泠松欲风。
贫家百无为,蔬食随所供。但于文义间,稍愿相磨砻。
顾此有馀乐,言旋胡匆匆。人生难定期,往往如萍蓬。
岂不易分别,谈谐谁与同。尚怀秋花前,兴满山园东。
豆寒始能荚,韭润亦已丛。傥或不遐弃,清游应可重。
国朝钞法古所无,绝胜钱贯如青蚨。试令童子置怀袖,千里万里忘羁孤。
岂期俗下有奸弊,往往造伪潜隈隅。设科定律非不重,奈此趋利甘捐躯。
纵然桎梏坐囹圄,剩有囊橐并尊壶。生平心胆死相遁,口舌所挂多无辜。
人生既以不堪此,恶卒乃藉生危图。苦之捶楚甘酒肉,役用在手犹柈珠。
或思夙昔报仇怨,或出希觊倾膏腴。搜求宁肯剩鸡狗,污辱间有连妻孥。
何如巧遇贤令尹,烛照剑断神明符。先穷支蔓到根本,矿铁虽硬归红炉。
非唯此境少忧畏,亦遣邻邑多欢愉。自怜弱肉脱虎口,从此饮水皆醍醐。
誓将白首至死日,顶戴岂与劬劳殊。愿推此举遍天下,咸使良善安田庐。
一舸泛霜晴,湖波寒更清。
平堤连野色,远市合舂声。
尘土浪终日,山林负半生。
回头夕阳外,烟渚白鸥轻。
公庭无事理瑶琴,一曲阳春太古音。碧落霜清山鹤唳,寒潭烟净水龙吟。
调同千古南薰谱,响杂三秋午夜砧。单父当年成治化,芳名赢得到于今。
越江芙蓉开若云,越中儿女红襦新。年年采莲江浦口,扁舟遥唱江南春。
凝情倚棹送行客,折得芙蓉赠行色。南风吹作满袖香,令人别后长相忆。
君心如花不污泥,亭亭洁立当清漪。花容不逐秋风老,知君交态无荣衰。
人生百年几回别,莫惜芳菲为君折。芙蓉落尽秋江空,千里相思共明月。
秋山积雨清浮埃,晓日照耀金银开。草堂阴深冷竹树,石梁滑澾攲莓苔。
千峰苍翠净如拭,白云不放枫叶赤。何人艇子出清江,水落山高如赤壁。
昨夜天寒霜露零,山人不归猿鹤惊。孤松三径依旧在,僮仆正迟陶渊明。
云外群山绾翠螺,马蹄长是客中过。关河树色秋光近,驿路蝉声晚更多。
千古心期空皓首,百年人事等沧波。自惭薄劣频趋走,几度因风想玉珂。
故人相与最从容,尚忆论诗向夜中。白首无家十年别,青山何处一樽同。
梦回孤馆灯前雨,目断西风塞外鸿。谁识离怀愁绝处,野庭依旧穆陵东。
相传报怨撼阶州,虎旅飞来睨敌楼。楛矢蔽空天入冥,鹅车冲垒地生愁。
金城鱼肉千年恨,阖境衣冠六日休。莫怪传家犹强项,云孙忠节更风流。