送别江头日欲沉,落湳风急鸟归林。秋云恰似人情薄,秋水还同客恨深。
木落霜露繁,乌啼夜方永。起行望明月,西风吹雁影。
雁飞一何急,乌啼安所集。徘徊不能寐,望月空伫立。
伫立河汉倾,谁家砧杵声。关山渺千里,何处不伤情。
关山月明风恻恻,万里黄云杂沙砾。夜深羌笛吹一声,征人相看泪沾臆。
古人以绥服奋武卫,耕战守禦不外求。何人倡此戍边策,千载以贻中国忧。
关山月,圆复缺,何忍年年照离别。愿得驰光照明主,莫遣边人望乡苦。
有酒湛湛,亦盈于觞。酌言进之,思心洋洋。亦有兄弟,在天一方。
安得致之,乐以徜徉。有酒在尊,既旨且清。何以酌之,有觓其觥。
岂不欲饮,惜无友生。怆悢伤怀,曷云其平。兄弟之合,如埙如篪。
朋友既比,如纲如维。死丧急难,是责是庇。今日有酒,如何勿思。
人亦有言,解忧惟酒。载惛载呶,亦孔之咎。我觞维琼,我斝维玖。
以乐兄弟,以宴朋友。
生长吴侬不记春,乡音旋改踏京尘。丫头小妓相偎坐,众里矜誇是北人。
无情白日去如梭,有限青春可柰何。江北风沙人住少,江南粳稻雁来多。
紫藤满架月华明,一片凉风络纬声。犹有西江未归客,倚船因尔动离情。
将进酒,舞赵妇。歌吴娘,糟床嘈嘈落红雨,鲙刀聂聂飞琼霜。
金头鸡,银尾羊,主人举案劝客尝。孟公君卿坐满堂,高谈大辩洪钟撞。
金千重,玉千扛,不得收拾归黄肠,劝君秉烛饮此觞。
君不见东家牙筹未脱手,夜半妻啼不起床,悔不日饮十千场。
惜春惊白日,不到回心院。合照妾情人,也逐花阴转。
空翠扑晴影,轻黄著柳枝。春风恋游子,浑似纵游时。
除醉更无事,忆君方有诗。如何一片月,两地照相思。