竹屋围深雪,林间无路通。暗香留不住,多事是春风。
吹开吹落只匆匆,恩怨都难问晓风。细草自黏残雨碧,斜阳犹照别枝红。
伤心茵溷皆前定,瞥眼云泥判此中。三月江南春似海,断肠知有几人同。
梁园学舞不胜春,力怯东风罥草茵。日暮飘零作红雨,过墙犹是坠楼人。
乍与僧参玉版禅,旋看解箨袅新烟。斑龙惊蛰多争地,翠凤修翎欲上天。
鸟坐丛枝歌睍睆,月摇虚幌影连娟。此君相对殊潇洒,不厌秋声搅夜眠。
一年蜡屐几回看,等到花开惜到残。漠漠冻云连近远,荒荒野月照清寒。
于人疏落如无意,写尔高空正自难。记得遥山旧茅屋,破扉朽几一枝安。
自是胸藏十万兵,提戈出塞事无成。庙堂不惜封疆坏,门户惟知水火争。
辛苦四年随相国,仓皇一死殉危城。白扬风急祠前树,犹作金戈铁马声。
傲骨清标满路开,何年陶令赋《归来》。暗香盈袖风帘卷,自向东篱酹一杯。
吟艳素心繫我思,秋深佳色忆东篱。生成傲骨超高世,岂为閒情肯入时。
几度园林寻隐士,重来庭院见芳姿。放怀豪饮千杯酒,况复閒吟彭泽诗。
岭梅开后晓风寒,几度添衣怕倚栏。
残菊犹能傲霜雪,休将白眼向人看。
闻道东南美,湖山入眼亲。诗书无事业,冠剑尚风尘。
闽越平生梦,江关咫尺身。岁寒宜自玉,家有倚闾人。