孤花片叶,断送清秋节。寂寂绣屏香篆(zhuàn)灭,暗里朱颜消歇。
谁怜散髻(jì)吹笙(shēng),天涯芳草关情。懊(ào)恼隔帘幽梦,半床花月纵横。
香篆:即篆香,形似篆文之香。
散髻:即解散发髻。据言此为一种发式,由南朝齐王俭所创。吹笙:指饮酒。关情:动情、牵惹情怀。唐陆龟蒙《又酬袭美次韵》:“酒香偏入梦,花落又关情。”
含烟带雨映前峰,袅袅游丝落照中。刘尹当年厅事树,每因清德想高风。
滴不尽相思血泪抛红豆,开不完春柳春花满画楼。
睡不稳纱窗风雨黄昏后,忘不了新愁与旧愁。
咽不下玉粒金莼(chún)噎满喉;照不见菱(líng)花镜里形容瘦。
展不开的眉头,挨不明的更漏。
呀!恰便似遮不住的青山隐隐,流不断的绿水悠悠。
抛着红豆相思的血和泪滴也滴不尽,满画楼的是春柳春花,开也开不完。
在风雨中的黄昏后,纱窗内的我怎么也睡不踏实,因为我忘不了旧愁加上新愁。
吃不下去珍美的饭食菜肴,看不到菱花镜里面的容貌也已经消瘦。
舒展不开的眉头,在更漏声中熬着等待不到天亮。
呀!恰巧像那远方遮不住等等隐隐约约的青山,悠悠的绿水流也流不断。
红豆:做相思之意。
金莼:到江南,莼菜应市。莼菜,在我国很早就被视为珍贵食品。
空馀马鬣五湖隅,不见巫阳降紫都。万里云山栖大鸟,廿年风雨泣诸雏。
及门尽望西州树,此地曾还合浦珠。回首音容竟何处,白杨萧瑟惨啼乌。
借马还,走无力,更向谁家干栈枥。国氏昆季今仲由,轻肥与共常不惜。
投辖留我饮深宵,脱骖赠我真良匹。此马若识主人心,甘就寒儒受羁靮。
雄姿崷崒岂凡才,气象深沈稳无敌。间关万里往且还,过都历块无欹侧。
主人德粹马亦驯,讵比从前性猛烈。始知交友有道物亦然,不称其力称其德。
海波不起天风小,大鹏塌翅老荒岛。饥来乞食向小鸟,瓦缝粮空不能饱。
莺鸠飞抢纷榆枋,大鸟承讥黯自伤。天寒岁暮霜风急,云翼垂垂渐非昔。
君不见,天马踔蹄九垓褊,泥龙宛转石濑浅。龙侪蠙獭马槽枥,过者谁能一回睫。
徒闻邱平垄灭时,披榛破莽珍鳞骨。噫吁嚱,天苍苍兮野茫茫,天荒地老悲恨长。
白日速兮岸谷忙,一笑人间墓草荒。下为流丐上帝王,美人才士纷道旁。
身命化作黄埃黄,古今不独此鸟有如此,胡为为之俛仰摧肝肠。
且图日倒三百觞,醉挟巨管追电芒。砊磕淫裔莫敢当,矫首嘘气紫玉光。
上续修霓之修千丈强,吸尽云霾烟冱,与尔青天白日同翱翔。
袅雨拖烟万万丝,秋来憔悴不胜悲。何人曾到灵和殿,记得君王手种时。
落叶空庭扑面飞,一镫如豆换征衣。百三十日岁云暮,万五千人吾曰归。
长吏继庖空仆仆,老兵劝酒转依依。重衾无限萧闲梦,犹绕江屯铁甲围。
撩烟拂雨画桥边,日送行人剧可怜。更恨西风斜照里,摧残犹带一声蝉。
得汝归来暂解愁,将行无策更淹留。身閒自觉心犹未,欲遣悲欢觅小修。