噩梦魂惊觉又疑,茫茫天道竟如斯。升沈一例丹心在,功过千秋信史知。
大有江山助奇气,更无方药问良医。羊昙肠断西州路,多少孤寒雪涕时。
丰城孤剑短,触目不胜愁。斥卤黄沙地,寒风白鹭洲。
野泉寒漱玉,海气静浮鸥。百里宵征早,黄昏到搭楼。
不遣牢愁意,残灯夜独亲。饥驱轻作客,老至漫依人。
泛梗踪如寄,炊粱迹已陈。支离馀倦眼,五技笑谋身。
潺潺溪水绕柴扉,略与尘寰机事违。孤鹜自沈红日远,片帆遥指白云归。
夏畦雨足间农少,野寺无僧晚磬稀。只有钓翁明月下,十千沽酒锦鳞肥。
我羡山居万虑宽,满腔心事总皆安。朋来有兴同攀岭,花发多情独倚阑。
漏尽五更闻鹊噪,村深四月尚春寒。檐前列翠峰千尺,乔木萧森竹几竿。
结庐幽境尽堪誇,青嶂疏篱一径斜。客到茶炉烧木叶,春来柴担斫山花。
白云深处环多岭,绿树丛中只几家。待到三秋枫似锦,高人亦自爱停车。
一声凄切度河梁,不诉离群也断肠。寂历寒沙眠铩羽,空明霜月照分行。
无心避患衔芦荻,肯恋馀生逐稻粱。闻道边庭尚征戍,孤鸣幸勿到辽阳。
宿鸟声喧夕照沈,掩关无事且高吟。炉分细火初煎茗,门叩幽人常抱琴。
山月光寒临卧榻,松风致爽快披襟。此中乐事诚难尽,何必忙忙别处寻。
树满闲园水满陂,景从村出又何之。埽苔岩石堪为榻,开卷诗书可当师。
花月有情陪饮酒,渔樵无事即围棋。要知清雅山中景,茆屋翛然并竹篱。
怕见春归去,朝朝下翠帏。落花如有意,故傍玉阶飞。