先生真解事,此日集壶觞。变化鱼龙地,盘桓翰墨场。
一庭秋菊色,满座宝炉香。倚槛忘归去,南山对晚妆。
渌水蜿虹影动摇,襟边冷籁散亭皋。诸天鬓色吹神雨,一壑琴声送海涛。
仙梦影飘林外蝶,酒杯痕湿槛前鳌。飞龙石濑愁俱迥,忍和幽人廿五骚。
片月落寒白,微风生近林。不知侵晓雪,已压四山深。
太素还群有,虚灵见寸心。丘琴尽清散,一弄水龙吟。
鸡长鸣,天苍苍,腷腷膊膊锦翼张。旦气感召蒙阴阳。
丈人何所为,丈人非寻常。大男骑都尉,小男典文章。
女婿金爵冠,诸孙罗雁行。生存谋鼎食,死亦飨膻芗。
瑟瑟春风来,井上桐花黄。招招唤俦匹,与吾同翱翔。
思亲无日不关情,何幸今朝出凤城。风正扬帆知浪静,月明鼓棹觉潮生。
年高我喜还乡国,宦久人都识姓名。莫讶元臣无第宅,莱公先已树芳声。
南山有古柏,高出青云端。根固叶自茂,何惧霜雪寒。
幸无大匠知,免被斧斤残。华屋有时倾,栋梁难独完。
不如守本性,凌寒寿千年。
南山积雪处,晦涩无枝条。怪鸟群飞来,缘石为一巢。
日莫不窥陇,相向饥无聊。小儿乘其敝,奋爪掀团茅。
一攫不能尽,零落飞鸣交。顾念形与足,瑰玮殊鹪鹩。
彼民岂能识,畜之徒供嘲。坐令摧翮庸,不然充君庖。
哀哉惜俦侣,一一丰肌销。
马上北风哀,黄云惨不开。寒摧龙碛断,声卷雁沙来。
驿骑衣空寄,嫖姚战不回。何人吹筚篥,泪尽落雕台。
来自芜城实后余,西江冲暑旋分袪。重骑代马坚冰滑,已出潼关落木初。
世路逡巡泾渭水,古怀历录汉唐书。塞鸿信断秋还老,傥返乡园有定居。
河山表里本天成,寄语贤王建树宏。朝汉尉佗犹有志,帝秦新衍竟何名。
雕题部落三关控,尝胆君臣奄虑生。垂老伏波犹矍铄,五溪南去不胜情。