三海叠碧。瀛台正南直。珠楯玉阑,几见当年,兴亡陈迹。
似说尧囚复舜死,只无语、夜蟾知得。更休言、帝子鹃魂,春秋麟笔。
星历历。天咫尺。照寂寂。旧宫掖。怕眢井波红,溅胭脂泪。
点点尚悲倾国。应雪重华二妃涕,犹却苍生鬼神席。
莫轻扇秦灰,问秋风金狄。
雅道谁能好,希声淡过琴。不逢千载士,空负一生心。
古意常先得,闲情或对吟。从教尘世上,难更说知音。
杖策寻烟渡,前村尚晓钟。山中过新雨,日气满春松。
雾谷暗人响,水沙澄鸟踪。却回看别处,犹见最高峰。
志伸盛意气,揽辔轻四方。志屈颓意气,泥情恋穷乡。
气盛万里近,气颓百里长。不然宛与许,故自逼襄阳。
胡为孟夫子,到此多叹伤。况我家东海,跋涉趋汴梁。
汴渠达汝颖,遂以涉湖湘。湖湘何足道?行复极炎荒。
东皋结亭子,平远眺南陌。映窗植修篁,四面绕松柏。
阴晴作明晦,时有云气积。以此名归云,诗酒酬佳日。
王子沈幽士,微吟好独立。林君自潇洒,徙倚多风格。
任生称善书,挥驰满东壁。张老方外人,叔白之琴客。
无闲雪与月,亦复昼连夕。一去百越游,十载遂绝迹。
归来寻旧欢,诸君皆安适。松竹尽剪伐,栋宇亦倾侧。
稍复理荒秽,渐次事修葺。佳木会重栽,斯人宁再集?
更名为感旧,与尔抱长戚。
独饮对辛盘,愁上眉弯。楼窗今夜且休关。前度落红流到海,燕子衔(xián)还。
书贴更簪(zān)欢,旧例都删。到时风雪满千山。年去年来常不老,春比人顽。
独自对着辛盘饮酒,愁绪渐上眉头。打开楼窗独站楼前,仿佛看到前些时候随河水流入大海的落花又被燕子衔回。
对书贴簪欢这些旧习已了无兴趣,心中想到的只有那千山的风雪。年去年来春也不曾老去,人却无法抵挡岁月的侵蚀渐渐衰老。
辛盘:《风土记》:“元旦以葱、蒜、韭、蓼蒿、芥杂和而食之,名五辛盘,取迎新之意也。”
书贴更簪欢:书贴,《荆楚岁时记》:“立春日,悉剪彩为燕以戴之,贴‘宜春’二字。”簪欢,立春日簪幡胜为欢。古时立春日,人们剪彩为小幡或胜(一种妇女头饰),插在头上。
红瘦成碧,鲥鱼堆网白。怅杀年光,回首春前,旗亭饯客。
公路浦君为远别,吕蒙城、我无相识。记曹家,园上看花,疏狂那夕。
高齿屐,黄金戟。行不得,愁何益。叹命不如人,雄姿俊侣,此日一齐抛掷。
试咏洛生谁解作,拟邀曲部何从索。闷坐忆周郎,听江声千尺。
光音天上避风灾,亲见三禅化劫灰。成住坏空都一例,且从蜃气觅楼台。