东海膏腴地,今年剧战侵。弭兵诸将责,宽赋圣人心。
鱼戏春云湿,鼍鸣海气深。裹疮怜战马,踯躅亦哀吟。
浮图涌现如文笔,界破青天任尔书。屋外高林通古寺,座中修竹认吾庐。
清池日涤端溪砚,陋巷时来长者车。姑藕之无正蒙养,鲤庭方盛祖庭馀。
解忧堪贳酒,况复对黄花。官罢人同惜,家贫我自嗟。
夕烽南海火,古戍北庭笳。何日销兵气,吾生幸有涯。
碧云乍合夕阳沈,石径人稀酒独斟。万叠楼台千树雨,一绳寒雁没遥岑。
不必奇峰劈巨灵,天然苍翠耸围屏。悬岩溜滴龙潭黑,绝壑云迷鸟道青。
祖逖渡江怀击楫,屈原忧国且扬舲。稽山镜水春如许,聊共先生倒玉瓶。
歇马馀残照,循墙谒閟宫。冠裳王者并,俎豆圣人同。
战国风趋下,斯文日再中。低徊抚松柏,惆怅仰龟蒙。
蓝缕牛衣亦可人,莫孤石火百年身。缘无骏马方求骨,岂有灵犀不辟尘。
博望仙槎通斗极,公孙高阁逼星辰。龙门壶口寻常路,齿冷人间最要津。
日饮长江水,谁知江上心。烟波渺无极,只为别离深。
岂徒黄鹤乘云去,不见崔郎与谪仙。今古登临同怅望,后先凭吊一茫然。
但闻江上数声笛,吹落梅花何处边。我欲飞觞尽高兴,醉呼明月照晴川。
蝶梦三春泪落花,风飘馀粉谢铅华。天生玉色菩提片,疏影幽窗独自夸。