暂借空祠宿,黄昏不见人。风镫寻县吏,尘榻傍山神。
半夜明残月,孤峰寄一身。杜鹃啼未歇,衣上又行尘。
满纸飞腾墨彩新,谁知作者性情真。寻常字亦饶生气,忠孝诗难索解人。
一代风骚多寄托,十分沈实见精神。随园毕竟耽游戏,不及东川老史臣。
幽径断人行,遥天向晚晴。炊烟青上竹,海气白连城。
日落出渔火,橹多疑雁声。秋潮涨初足,愁与石塘平。
战守雄区语岂夸,小孤东下势蟠蛇。淮西勋业光裴相,皖北衣冠复汉家。
乱后人心犹盗贼,市繁风俗渐浮华。凭高不尽忧天意,急鼓城头起暮笳。
落日照延伫,秋深沙塞间。天低疑近水,云动欲移山。
铅椠聊从好,弓刀敢就间。遥看点苍隼,千里片时还。
马首三峰近,林端万壑封。青天回落雁,赤日抱苍龙。
玉女时吹笛,仙人此种松。罡风何处断,忽听九霄钟。
春晚北楼上,风多忘日暄。见花思酒客,望柳忆柴门。
高下城中屋,青黄水上村。谁知飘泊处,犹似触篱藩。
南山古陆海,耕作半流人。扰之而为贼,祸患相频仍。
千里天安地,安危仗大臣。但能择守令,黄巾皆良民。
妖星去年落,鼠穴一时清。小丑何足数,岁登百室盈。
愿戒兵犹火,相期政皆平。帕首靴刀者,本来一书生。
久不登楼望,江天别样清。朔风寒有色,西日照多情。
木落山馀骨,村空水作声。倚窗看未倦,林月一轮明。