汴水东来欲下迟,千条依旧袅金丝。萧娘流落宣华死,当日春风为阿谁。
袅雨拖烟万万丝,秋来憔悴不胜悲。何人曾到灵和殿,记得君王手种时。
为倩疏枝系落晖。黯愁眉。津亭攀折思依依。惜衔卮。
回首白云千万叠。魂欲绝。含情江水碧参差。两心知。
寒食东风已满城,小枝纤弱拂啼莺。东君不惜离人苦,又向前年折处生。
宫柳初开一抹眉,武昌城下乍逢时。
春来树树烟条绿,欲认何枝是旧枝。
寒食东风已满城,小枝纤弱拂啼莺。
东君不惜离人苦,又向前年折处生。
露皎烟黄夜欲深。白门灯火恨沈沈。墙头去尽闲车马,老我安排锻灶吟。
已分漂零更不归。心中眼底事多违。英雄若个桓宣武,空对江潭泣十围。
短棹天涯酒易醒。晓风残月有词名。自从错到江南路,冷眼看人几送迎。
尽有风流似昔年。几回恨雨复嚬烟。生来不入灵和殿,恐被君王一晌怜。
青青杨柳嫩芽萌,受得春皇一半荣。汉苑有人真少艾,陶门临水媚先生。
眉疏应学新妆画,腰折还嫌出水轻。过客而今相送去,依依初动别离情。