频年游子唱《骊歌》,杨柳其如送别何。毕竟不知攀折苦,长条更比去年多。
寒卧虚楞霜日移,怜渠穴纸冻蝇痴。疏芜华发存公道,悠邈良朋辱远辞。
献玉辄伤和氏足,生金难凿贾逵碑。一从尘事轻抛得,好践梅花雪后期。
我生局束鸡瓮中,可怜萧索如衰蓬。岂惟五岳足未到,并此眼前山水无由逢。
萤乾蠹死老残帙,何异候虫时鸟啼悲风。纪游往往羡康乐,神工鬼斧开鸿濛。
《秦州》杜老斗奇崛,实与太白《蜀道》争两雄。后来手笔愧凡劣,譬以钝戈朽甲攻。
崇墉夜来披点商丘刻,鲛人网布珊瑚空。秀野草堂出新意,遇佳山水留诗筒。
淋漓泼墨更谁子,横绝独步青村翁。齐州九点罗心胸,玲珑雕刻青芙蓉。
中原蜡屐回匆匆,蛮天宰邑凭祝融。洞庭彭蠡飞艟艨,中流绝叫惊蛟龙。
万弩直射冯夷宫,彩丝吊屈心忡忡。欲呼湘累歌兰丛。
吁嗟乎,丈夫薄宦路已穷,簿领朱墨纷相从。才雄天末少人识,顽烟瘴雨支吟筇。
江东群彦坐台省,锵鸣玉佩陈钟镛。我读君诗悼君遇,忽觉清夜剑戟摩苍穹。
急㸐瓦铛煮浊酒,为君感慨抑塞挥千钟。
去岁乘轺出井陉,今朝策蹇返江宁。须沾巴雪添新白,鬓点吴霜失旧青。
旅梦都迷南北路,归程细数短长亭。从今不复看除目,手把神农《耒耜经》。
淡月笼春沙,幽禽弄寒竹。烟际灭孤帆,江天自寥廓。
雪意满芳洲,苍山引去舟。
霜风醒客梦,笳月起边愁。
万里从军急,孤身倚剑游。
家园落日里,莫上最高楼。
满堤花雾湿萋迷,万缕黄金一色齐。是处楼台烟雨里,流莺知坐那枝啼。
秋色满城楼,秋风古渡头。此时一挥手,孤月在扁舟。
草折黄花老,天空白露稠。十年还故国,欢喜入新州。
晓色寒侵露未晞,黄沙漠漠扑征衣。劳人几度图兴建,大地千年护翠微。
丘壑欲开桃李径,□畴渐觉、稻梁肥。海邦形胜雄东顾,立马罗山□落晖。
衰柳秋风第一亭,送人山色向人青。长堤车马终年事,落叶萧萧独自听。