慕公名字读公诗,海内人人望见迟。青眼独来幽阁里,缟衣无奈浣妆时。
蓬门昨夜文星照,嘉客先期喜鹊知。愿买杭州丝五色,丝丝亲自绣袁丝。
深闺柔翰学涂鸦,重荷先生借齿牙。漫拟刘惔知道蕴,直推徐淑胜秦嘉。
解围敢设青绫障,执贽遥褰绛帐纱。声价自经椽笔定,扫眉笔上也生花。
南极文昌应一身,幸瞻藜杖拜星辰。十年早定千秋业,片语能生四海春。
诗格要烦论伪体,画图何敢秘丰神。愿公参透拈花旨,可是空王座下人。
幽州兵向深州举,尚书不与健儿语。幺么种出阿布思,血衣那记先太师。
侍郎宣慰辞京阙,独以一人探虎穴。园花巷柳总关心,凄绝团团马头月。
呜呼县官安复危,韩愈可惜知者谁。朝廷祇救牛元翼,独不见希烈怀光杀赍敕。
斜阳明晚渡,倦马踏寒云。岸动移舟影,沙喧落雁群。
山城秋似画,水市暮多闻。老客归心急,无眠到夜分。
忆昔镫火扪虱庵,围垆参语声詀喃。野夫对客踏壁卧,黄香王粲颓然三。
朅来雨散弗能聚,香也橐笔天之南。王郎剥啄复过我,今宵弥勒堪同龛。
辨如奭也雕龙谈,此中有味醲醰醰。走丸下坂车炙毂,驱叱杨秉诃聃昙。
卮言余事及韵语,如钳纸尾吏饱谙。有时获隽忽狂叫,邃古坠绪穷幽探。
绝潢断港岂到海,津筏具在谁能参。王郎年少气盖世,千秋思以孤肩担。
挟辀而走拔帜起,骚坛虎视何眈眈。是时远寺华鲸韽,瓶笙细响炊银坩。
危镫欲杀一炷绿,咍台触壁僮鼻酣。十荡十决两蕤铁,再接再厉双剑镡。
吾侪抵死不作茧,柔丝自缚同春蚕。又如秋虫食蓼叶,荼苦翻谓荠输甘。
折扬皇荂嗑然笑,路鬼揶歈妻子惭。吁嗟黄香远莫致,安得挥麈相嘲唅。
桂林诸峰碧玉簪,仙乎与子骖鸾骖。
棐几熏炉百衲琴,绿阴门巷昼沈沈。春来小苑无人扫,花落窗前一寸深。
树老香还幽,人间地亦静。澄波浸山色,修篁筛日影。
时有双白鹤,飞来上渔艇。
石藓河梁女萝碧,生小深闺苦离别。柳丝摇曳不可攀,忽忽行期又今夕。
中堂夜饮杯何迟,裙屐少年各赠诗。一诗一叠更一转,更转更阑人不管。
送郎郎醉不得醒,唤郎郎睡不肯应。笼灯舟子促郎发,背立窗下鸡齐鸣。
久别离,别离不见成伤悲。雒溪采葛女,远寄日南絺。
缭绕千百尺,一尺一相思。精诚感天天不违,韩凭之妻化为连理枝。
其上有鸟啼雄雌。人亦有言,山高水深。山亦不高,水亦不深。
自古至今,高深者心。天地有穷时,此心无终极。一年复一年,一日复一日。
一日复一日,花落又花开。川流何时回,人去何时来。
狐之无知,尚死首丘。龙之矫矫,终复其仇。舜巡苍梧,崩于何所?
二女有泪,滴成湘浦。不见所思,如此其苦。所思不见,不如不思。
今日白发,昨日青丝。中心之灰谁知之。
呜咽清渭滨,纷披灞桥柳。今古伤别离,扬鞭各挥手。
长条尔何物,送郎天边去。恨不持斧戕,斫尽江头树。