落叶下庭除,凉风被原野。四顾何泬寥,万象空潇洒。
秋士例悲秋,含凄向谁写。黄菊惨不芳,采之不盈把。
邻不来二仲,谁与倾三雅。秃笔黯无光,哦诗亦聊且。
不辞拥鼻苦,所伤和歌寡。明月恰有情,徐徐下檐瓦。
起舞招明月,徘徊月之下。月来复月去,中庭露华泻。
边城风劲严冬及,厚坤冻裂鸢啸急。猛虎乘时肆吞噬,攫人不得作人立。
瞋目狋狋两杯凸,利爪怒搏石深入。跠身妥尾舌甜
高城画角响西风,黄叶疏林已半空。午夜间愁镫影里,满怀凉思雨声中。
移山未可嗤愚父,失马还应比塞翁。落拓故人多似我,相期九日一樽同。
忆昔曾看禁苑花,恩深宁敢效《怀沙》。病收陶令三秋菊,贫卖青门五色瓜。
丘壑道存惟我辈,江湖归老已无家。不堪往事空搔首,独立苍茫起暮霞。
绿浅香柔绝点尘,乱如丝缕叠如茵。阅残野火千秋劫,斗尽东风六代人。
池上有谁还得句,江南无此不成春。和烟和雨年时路,知否王孙最损神。
朔风哀角起孤城,强就东篱对菊英。侠气驱愁存傲骨,诗怀借酒出奇兵。
碧云黄叶清秋色,蒲枕青镫旅馆情。敝葛何堪当此际,新凉渐向永宵生。
冻苔渐活到梅根,暖日摇波出岸痕。客里春光生怅望,鸥边山色易黄昏。
嵚崎已觉人堪笑,强聒终嫌舌尚存。江汉思归归未得,腐儒何必属乾坤。
坐破寒毡不解愁,西风猎猎又□秋。丈夫别有千年业,莫但争誇定远侯。
虎阜前朝寺,蜂房四面楼。槛前山杳杳,岩下水悠悠。
负海帆斜出,生烟郭正浮。地标铃塔峻,天纳剑池幽。
舍宅希尘外,开堂问石头。树凋吴苑绿,云是晋时秋。
一慕庄岩界,重经澶漫游。不随零落候,金粟为余留。
天高木落气萧森,极目郊原秋已深。归雁情添离客梦,闻猿泣下壮年心。
敝裘苏秀无生色,弹铗冯谖孰赏音。唧唧吟虫听未了,城头又起夜来砧。