密约水神祠。瓣香心事谁知。绣幡同上小名儿,一双亲系干支。
萧萧暮雨芙蓉黑。越江犹认行迹。潮没苏碑三尺,怨魂应始消得。
淡日疏林,乱烟蓑草,摇落万感秋蓬。荆棘铜驼,废宫仙掌,江山梦断重逢。
念直北关河壮阔,东海烟涛浩渺,筹边定策,何人啸虎生风。
际此凭高眺远,无限事,缥缈入孤筇。
胜朋佳侣,春城夏国,花月英游,歌笑欢丛。都付与、流红逝水,粘粉轻泥,那更爰居去后,辽鹤归来,城郭人民历劫空。
浮世幻多,高情易损,千古贤豪,但有渊明,醉倒东篱,南山照眼葱茏。
欲坐还行,暂眠又起,何事脉脉魂惊。书脑游蟫,笔头啮鼠,由他网罥窗棂。
但望美人兮日暮,采杜衡兮路远,江皋帝子萧萧,幽篁山鬼冥冥。
独上河桥伫立,行不得、惨断鹧鸪声。
楚辞一卷,湘醪一斗,才悟前身,才忏今生,休想到、南船泪影,禅榻茶烟,并与红弦锦瑟,白马花袍,都付东流趁浪萍。
无奈眼前,流连光景,花又初开,鸟又初啼,月又初圆,教人那不关情。
树杪台城,雾中幕府,弥望路插青郊。清角还来,暮潮初上,愁声尽卷前朝。
叹霸国山川似旧,宫井燕支未湫,春灯燕子,看来一例沈销。
争说东山丝竹,残局里、卧起也无聊。
令威重到,兰成易老,一发江南,魂断谁招。空伫想、蘅州露夕,萝洞花时,便有渔翁载酒,野客携琴,官里何将捉尔曹。
归去未归,泥涂久滞,松菊徒荒,对此躇跱,物换人非,东风泪湿湘皋。
日日阑干望,寥寥节序违。雨林沈鹳井,潮步涨蛙衣。
乐府刘生咏,《春秋》铎氏微。余年更无梦,万事不如归。
阿房宫殿久成灰,犹剩沧溟百尺台。立石可能天作柱,凭栏方信海如杯。
烟云忽拥秦桥出,风雨愁移越冢来。杨仆楼船无一在,九重空想伏波才。
一局输赢料不真,
香销茶尽尚逡巡。
欲知目下兴衰兆,
须问旁观冷眼人。
湖上水连天,湖光捲尽寒烟。玉娥一去几千年,尽日凝妆俨然。
漠漠雨丝飘碧瓦,人在女郎祠下。一树红梨开谢,明朝又是春社。
石竹响飕飕,一行断垄荒邱。无人野渡水争流,土城蔓草含愁。
古庙阴森凉气泻,枫叶映来都赭。门外寒涛暗打,错疑箫鼓村社。
象管慵拈,鹅笙懒炙,春困斜倚围屏。往事难追,旧愁易惹,更添夜雨淋铃。
记一骑衫痕似血,半夜簟纹如水,凤凰桥上吹箫,虾蟆陵下呼鹰。
几处秋千绿水,风弄影、筛碎碧潭星。
秋娘一去,酒徒何处,万水千山,有影无形。纵有日、重游洛下,再过秦川,鹤发相逢话旧,觅遍楼台,祇剩寒鸦与乱萤。
十载浮名,半生故国,且剩閒身,野寺山家,布袜青鞋,花前到处飘零。