方士钿钗何处得,农夫罗袜此间收。蒙尘莫漫尤倾国,犹剩唐家土半丘。
堕泪销魂趁落晖,北风愁绝客南归。人随云水心随月,是否坡翁善学韦。
于世真无补,馀生合弃捐。功名抛敝帚,岁月在残编。
呆戆安时议,颠危赋性偏。谁能徇世务,俯仰白头年。
萧郎白马远从军,落日樊川吊紫云。客里莺花逢杜曲,唐朝春恨属司勋。
高谈泽潞兵三万,论定扬州月二分。手折夫容来酹酒,有人风骨类夫君。
好客能来慰我求,何妨终日共优游。湖轩快得连宵雨,主不留宾宾自留。
采药看云忘归却,洞房篁竹锁烟霏。传钞粹语如真诰,偶辨星文识少微。
暗水但闻笙罄远,清斋留供茯苓肥。先生未肯逢人道,颇笑东坡怕忍饥。
诗成当代说方干,何事辞家久不还。梦里汤泉非故国,眼前云海是名山。
花深古灶凭烧药,月冷啼猿为守关。只是白头慈母在,不教容易别人间。