初服栖穷巷,重阳忆旧游。门闲谢病日,心醉授衣秋。
酒尽寒花笑,庭空暝雀愁。今朝落帽客,几处管弦留。
桥上车马发,桥南烟树开。青山斜不断,迢递故乡来。
年年羞见菊花开,十度悲秋上楚台。半岭残阳衔树落,一行斜雁向人来。行云永绝襄王梦,野水偏伤宋玉怀。丝管阑珊归客尽,黄昏独自咏诗回。
拂水斜烟一万条,几随春色倚河桥。
不知别后谁攀折,犹自风流胜舞腰。
山郡不沟郭,荒居无翳壅。爱人忠主利,善守闭为勇。
苟非小勤瘁,安得期逸宠。版筑恐土疏,襄城嫌役重。
藩栅聊可固,筠篁近易奉。差池截浦沙,缭绕缘隈垄。
矗似长云亘,森如高戟耸。预绝豺狼忧,知免牛羊恐。
闾里宽矫步,榛丛恣踏踵。始果游处心,终日成闲拱。
小来落托复迍邅,一辱君知二十年,舍去形骸容傲慢,
引随兄弟共团圆。羁游不定同云聚,薄宦相萦若网牵。
他日吴公如记问,愿将黄绶比青毡。
青桂朱袍不贺兄,贺兄荣是见儿荣。孝经始向堂前彻,
官诰当从幕下迎。戏把蓝袍包果子,娇将竹笏恼先生。
自惭乱世无知己,弟侄鞭牛傍陇耕。
龙沙豫章北,九日挂帆过。风俗因时见,湖山发兴多。
客中谁送酒,棹里自成歌。歌竟乘流去,滔滔任夕波。
为文通绝境,从宦及良辰。洛下知名早,腰边结绶新。
且倾浮菊酒,聊拂染衣尘。独恨沧波侣,秋来别故人。
飙御已应归杳眇,博山犹自对氛氲。
不知入夜能来否,红蜡先教刻五分。