湘中才子是刘郎,望在长沙住桂阳。
昨日鸿都新上第,五陵年少让清光。
重叠稽亭路,山僧归独行。远峰斜日影,本寺旧钟声。
徒侣问新事,烟云怆别情。应誇乞食处,踏遍凤凰城。
合沓牵数峰,奔地镇平楚。
中间最高顶,髣髴接天语。
夜雪有佳趣,幽人出书帷。微寒生枕席,轻素对阶墀。
坐罢楚弦曲,起吟班扇诗。明宜灭烛后,净爱褰帘时。
窗引曙色早,庭销春气迟。山阴应有兴,不卧待徽之。
夕照红于烧,晴空碧胜蓝。兽形云不一,弓势月初三。
雁思来天北,砧愁满水南。萧条秋气味,未老已深谙。
锡杖登高寺,香炉忆旧峰。偶来舟不系,忽去鸟无踪。
岂要留离偈,宁劳动别容。与师俱是梦,梦里暂相逢。
忽觉东风景渐迟,野梅山杏暗芳菲。落星楼上吹残角,偃月营中挂夕晖。旅梦乱随蝴蝶散,离魂渐逐杜鹃飞。红尘遮断长安陌,芳草王孙暮不归。
嫖姚何日破重围,秋草深来战马肥。已有孔明传将略,
更闻王导得神机。阵前鼙鼓晴应响,城上乌鸢饱不飞。
何事小臣偏注目,帝乡遥羡白云归。
谁谓嵩颍客,遂经邹鲁乡。前临少昊墟,始觉东蒙长。
独行岂吾心,怀古激中肠。圣人久已矣,游夏遥相望。
裴回野泽间,左右多悲伤。日出见阙里,川平知汶阳。
弱冠负高节,十年思自强。终然不得意,去去任行藏。
废苑荒阶伴绿苔,恩疏长信恨难开。姑苏麋鹿食思食,
楚泽王孙来不来。色嫩似将蓝汁染,叶齐如把剪刀裁。
燕昭没后多卿士,千载流芳郭隗台。