汉武爱边功,李陵提步卒。转战单于庭,身随汉军没。
李陵不爱死,心存归汉阙。誓欲还国恩,不为匈奴屈。
身辱家已无,长居虎狼窟。胡天无春风,虏地多积雪。
穷阴愁杀人,况与苏武别。发声天地哀,执手肺肠绝。
白日为我愁,阴云为我结。生为汉宫臣,死为胡地骨。
万里长相思,终身望南月。
南国春早暖,渚蒲正月生。东风吹雁心,上下和乐声。
绕水半空去,拂云偕相迎。如防失群怨,预有侵夜惊。
渺邈天外影,支离塞中莺。自顾摧颓羽,偏感南北情。
乍甘烟雾劳,不顾龙沙荣。虽乐未归意,终不能自鸣。
喜去春月满,归来秋风清。啼馀碧窗梦,望断阴山行。
不及瑶wG燕,寄身金宫楹。
春至衡阳雁,思归塞路长。汀洲齐奋翼,霄汉共成行。
雪尽翻风暖,寒收度月凉。直应到秋日,依旧返潇湘。
欲食不敢食,合栖犹未栖。闻风亦惊过,避缴恨飞低。水阔缘湘困,云寒过碛迷。悲鸣感人意,不见夜乌啼。
洞庭正波蘋叶衰,岂是秦吴远别时。
谢君箧中绮端赠,何以报之长相思。
闲出城南禁火天,路傍骑马独摇鞭。青松古墓伤碑碣,红杏春园羡管弦。徒说鸊鹈膏玉剑,漫夸蚨血点铜钱。世间尽是悠悠事,且饮韦家冷酒眠。
孤雁暮飞急,萧萧天地秋。关河正黄叶,消息断青楼。湘渚烟波远,骊山风雨愁。此时万里道,魂梦绕沧洲。
乾坤义气为虎神,咆哮尚阚谁相亲。浮云满谷随相震,啸地生风鼓气新。
日入山林膳百兽,时清效数宗麒麟。忍饥渡河知仁人,威彰挥爪雄武臣。
戴王秉义无忘噬,作政行苛何诛夷。
禅客无心忆薜萝,自然行径向山多。
知君欲问人间事,始与浮云共一过。
再寻招隐地,重会息心期。樵客问归日,山僧记别时。
野云阴远甸,秋雨涨前陂。勿谓探形胜,吾今不好奇。