滴滴铜壶寒漏咽,醉红楼月。宴余香殿会鸳衾,荡春心。
真珠帘下晓光侵,莺语隔琼林。宝帐欲开慵起,恋情深。
玉殿春浓花烂漫,簇神仙伴。罗裙窣地缕黄金,奏清音。
酒阑歌罢两沉沉,一笑动君心。永愿作鸳鸯伴,恋情深。
平生金石友,沦落向辰州。已是二年客,那堪终日愁。
尺书浑不寄,两鬓计应秋。今夜相思月,情人南海头。
云天宜北户,塔庙似西方。林下僧无事,江清日复长。
石泉盈掬冷,山实满枝香。寂寞传心印,玄言亦已忘。
万浪东不回,昭王南征早。龙舟没何处,独树江上老。
吾欲问水滨,宫殿已生草。
妾本怀春女,春愁不自任。迷魂随凤客,娇思入琴心。托援交情重,当垆酌意深。谁家有夫婿,作赋得黄金。
我祖居邺地,邺人识文星。此地星已落,兼无古时城。
古风既无根,千载难重生。空留建安书,传说七子名。
贱子生桂州,桂州山水清。自觉心貌古,兼合古人情。
因为二雅诗,出语有性灵。持来向长安,时得长者惊。
芝草不为瑞,还共木叶零。恨如辙中土,终岁填不平。
吾宗戴豸冠,忽然入西京。怜其羽翼单,抚若亲弟兄。
松根已坚牢,松叶岂不荣。言罢眼无泪,心中如酒酲。
南星中大火,将子涉清淇。西林改微月,征旆空自持。
碧潭去已远,瑶华折遗谁。若问辽阳戍,悠悠天际旗。
弱质岂自负,移根方尔瞻。细声闻玉帐,疏翠近珠帘。
未见紫烟集,虚蒙清露沾。何当一百丈,欹盖拥高檐。
五岭皆炎热,宜人独桂林。梅花万里外,雪片一冬深。
闻此宽相忆,为邦复好音。江边送孙楚,远附白头吟。
今日竹林宴,我家贤侍郎。三杯容小阮,醉后发清狂。