晴晓国门通,都门蔼将发。纷纷洛阳道,南望伊川阙。
衍漾乘和风,清明送芬月。林窥二山动,水见千龛越。
罗袂罥杨丝,香桡犯苔发。群心行乐未,唯恐流芳歇。
上方偏可适,季月况堪过。远近水声至,东西山色多。
夕阳留径草,新叶变庭柯。已度清明节,春秋如客何。
钟鼓喧离室,车徒促夜装。晓榆新变火,轻柳暗飞霜。
转镜看华发,传杯话故乡。每嫌儿女泪,今日自沾裳。
钟鼓喧离日,车徒促夜装。晓厨新变火,轻柳暗翻霜。
传镜看华发,持杯话故乡。每嫌儿女泪,今日自沾裳。
君与田苏即旧游,我于交分亦绸缪。二年隔绝黄泉下,
尽日悲凉曲水头。鸥鸟似能齐物理,杏花疑欲伴人愁。
寡妻稚子应寒食,遥望江陵一泪流。
看舞颜如玉,听诗韵似金。绮罗从许笑,弦管不妨吟。
可惜春风老,无嫌酒醆深。辞花送寒食,并在此时心。
寂寞清明日,萧条司马家。留饧和冷粥,出火煮新茶。
欲别能无酒,相留亦有花。南迁更何处,此地已天涯。
春城闲望爱晴天,何处风光不眼前。寒食花开千树雪,
清明日出万家烟。兴来促席唯同舍,醉后狂歌尽少年。
闻说莺啼却惆怅,诗成不见谢临川。