得罪谁人送,来时不到家。白头无侍子,多病向天涯。莽苍凌江水,黄昏见塞花。如今贾谊赋,不漫说长沙。流人何处去,万里向江州。孤驿瘴烟重,行人巴草秋。上帆南去远,送雁北看愁。遍问炎方客,无人得白头。
邛南方作尉,调补一何卑。发论唯公干,承家乃帝枝。
山长风袅栈,江荫石和澌。旧井王孙宅,还寻独有期。
我来淮阴城,千江万山无不经。山青水碧千万丈,
奇峰急派何纵横!又闻九华山,山顶连青冥。太白有逸韵,
使我西南行。一步一攀策,前行正鸡鸣。阴云冉冉忽飞起,
千里万里危峥嵘。譬如天之有日蚀,使我昏沈犹不明。
人家敲镜救不得,光阴却属贪狼星。恨亦不能通,
言亦不足听。长鞭挥马出门去,是以九华为不平。
万里潮州一逐臣,悠悠青草海边春。
天涯莫道无回日,上岭还逢向北人。
岂谓江南别,心如塞上行。苦云摇阵色,乱木搅秋声。周谷雨未散,汉河流尚横。春司迟尔策,方用静妖兵。
天涯即爱州,谪去莫多愁。若似承恩好,何如傍主休。
瘴昏铜柱黑,草赤火山秋。应想尧阴下,当时獬豸头。
使君五马且踟蹰,马上能听绝句无。
每过桑间试留意,何妨后代有罗敷。
主人晚入皇城宿,问客裴回何所须。
池月幸闲无用处,今宵能借客游无。