佳人成古石,藓驳覆花黄。犹有春山杏,枝枝似薄妆。
春潭滉漾接隋宫,宫阙连延潭水东。蘋苔嫩色涵波绿,
桃李新花照底红。垂菱布藻如妆镜,丽日晴天相照映。
素影沉沉对蝶飞,金沙砾砾窥鱼泳。佳人祓禊赏韶年,
倾国倾城并可怜。拾翠总来芳树下,踏青争绕绿潭边。
公子王孙恣游玩,沙阳水曲情无厌。禽浮似挹羽觞杯,
鳞跃疑投水心剑。金鞍玉勒骋轻肥,落絮红尘拥路飞。
绿水残霞催席散,画楼初月待人归。
只应芸阁吏,知我僻兼愚。吟兴忘饥冻,生涯任有无。
惨云埋远岫,阴吹吼寒株。忽起围炉思,招携酒满壶。
献赋多年客,低眉恨不前。此心常郁矣,纵目忽超然。
送骥登长路,看鸿入远天。古墟烟幂幂,穷野草绵绵。
树与金城接,山疑桂水连。何当开霁日,无物翳平川。
自古有秀色。
西施与东邻。
蛾眉不可妒。
况乃效其颦。
所以尹婕妤。
羞见邢夫人。
低头不出气。
塞默少精神。
寄语无盐子。
如君何足珍。
髣髴古容仪,含愁带曙辉。露如今日泪,苔似昔年衣。
有恨同湘女,无言类楚妃。寂然芳霭内,犹若待夫归。
望夫石,夫不来兮江水碧。
行人悠悠朝与暮,千年万年色如故。
明日鸣鞭天一涯,悠悠此夕怯分离。红楼有恨金波转,
翠黛无言玉箸垂。浮蚁不能迷远意,回纹从此寄相思。
花时定是慵开鉴,独向春风忍扫眉。
两地旌旗拥一身,半缘伤旧半荣新。州人若忆将军面,写取雕堂报国真。
十年抛掷故园花,最忆红桃竹外斜。此日郊亭心乍喜,败榆芳草似还家。