云作衣裳月作梳,化为白石望征夫。石头有转心无转,不省郎归得见无。
妾心化石石不转,妾身化石石不移。身心与石若可转,千里万里夫当归。
黄河腊月冰十丈,纵有鲤鱼那得上。楚天鸿雁避霜雪,未得逢春难北向。
康王城边沙草曛,梁王台上多暮云。野人岁晚谁相对,桐柏山中空忆君。
海天万里渺无穷,秋草春花插髻红。
自送夫君出门去,一生长立月明中。
望夫石,江边守。江易枯,石不朽。生公说法也难听,直待夫来始回首。
时止时行任自然,离离香稻小春天。微踪何足符佳梦,自是民彝笃好贤。
千僧座上此僧雄,为象为狮气尽空。印佩毗卢尊觉义,人如晋代得玄风。
花开富贵春为国,楼占云霞月作宫。一个路人无处着,却从君意问穷通。
自君之出矣,日日望君归。秋风吹紫塞,夜夜捣寒衣。
楼兰未灭君不归,含啼独自下重帏。玉关西去路如棘,安得身随鸿雁飞。
食荼中自苦,食檗那忍食。西风吹妾身,化作望夫石。
东海之水成丘山,公乎何时生入关。年年风雨里,但见血痕班。
妾心匪石不可转,君身如璧当来还。
伫望何时了,相思不计年。芳华空自惜,尺素向谁传。
细雨曾和泪,冰心对所天。肝肠如铁石,风月自娟娟。