寂寞复寂寞,秋风吹罗幕。
玉阶有微霜,桂树花已落。
昔为卷衣女,承欢在瑶阁。
弃鱼感泪多,当熊惭力弱。
宁知色易老,难求黄金药。
宫深去天远,忧思将何托?君恩非不深,妾命自轻保微躯
愿有报,和亲死沙漠。
君不见陈孟公,一生爱酒称豪雄。君不见扬子云,三世执戟徒工文。
得失如今两何有,劝君相逢且相寿。试看六印尽垂腰,何似一卮长在手。
莫惜黄金醉青春,几人不饮身亦贫。酒中有趣世不识,但好富贵亡其真。
便须吐车茵,莫畏丞相嗔。桃花满溪口,笑杀醒游人。
丝绳玉缸酿初熟,摇荡春光若波绿。前无御史可尽欢,倒著锦袍舞鸊鹆。
爱妾已去曲池平,此时欲饮焉能倾。地下应无酒垆处,何苦寂寞孤平生。
一杯一曲,我歌君续。明月自来,不须秉烛。五岳既远,三山亦空。
欲求神仙,在杯酒中。
驱马谢长安,言遵路水干。初于驾帆日,即起迨家欢。
吴日悬归思,燕云送旅餐。王孙芳草绿,随路得行看。
离离墙下桑,枝弱根何强。春风鼓萌檗,列树争辉光。
恒惧时雨歇,蕴隆嘉谷伤。秋水喜河伯,如何犹望洋。
少小不好学,大耋嗟面墙。
靡靡复厌厌,新歌昔昔盐。花外刍尼啼月树,镫前喜子挂春檐。
京雒三千万宝帐,庐江六七十箱帘。不逢荀奉倩,芳年徒自淹。
黄金台下见秋风,回首钟山意万重。寄语秦淮楼上月,归来还与故人同。
云霞晴爽岁朝天,自拟遐方寄爽篇。丛竹翠深迂晓旆,落梅香细袭芳筵。
耕新似兆春冬熟,骄瑞无宁上下贤。须识天恩随远诏,阳和先到日南边。
孝义更文章,山林隐德光。青春贤者短,白发鄙夫长。
无后心不死,有琴人并亡。润州如少润,玉树殒新霜。
敢忆尊翁片语知,别来生死本何期。岂闻云水閒停处,得见风花旧点诗。
杯酒偶逢兼喜戚,父风真认岂须眉。别怀更有无穷在,不敢轻添白首悲。
布褐聊自温,豆粥长一饱。只此深山居,逍遥以终老。