亭亭树绕春丝茧。玉华细前。苇绡万朵摇青艳。桃蹊柳堰。
晓看妒杏蒸霞面。偏怜莺燕。为爱东风闲倚遍。九标堪羡。
少年结侠如君少,况复神楼旧业奇。松菊满庭归正好,春鸿回首慰相思。
北雪寒云未可亲,玉容肯受朔风尘。月从开后疑无色,天向枝头别有春。
隔屋冻林还映水,到窗寒影自宜人。年来不作调羹梦,荒圃疏篱意最真。
隙鸟媚晴川,汀沙漾鼻烟。薄凉催挂席,斜日照鸣舷。
睥睨孤峰出,芙容绝浦妍。褰裳秋正好,何处挟飞仙。
才子如君剧苦寒,青衫垂老忆长安。奇愁酝酿千篇险,褊性支吾半世难。
五字赠僧尤峭拔,孤魂吊月应辛酸。只馀身后遗编在,世上谁人洗眼看。
美人迟暮意,纤手抚寒条。素魄一为濯,香魂可自招。
倩谁邀玉篴,何以托琼瑶。莫叹江南橘,庾关路更遥。
不忍临阶把酒钟,萧条篱落淡烟中。秋光转眼浑如梦,色相从前本是空。
直以盛衰观物理,莫将成败恨天工。明年儗办今年醉,只恐人如踏雪鸿。
天光连水水连山,贝阙珠宫咫尺间。
织女金梭投座侧,湘娥锦瑟奏江干。
杯邀明月清樽满,帘卷西风画扇闲。
歌舞渐阑更漏永,绛纱笼烛醉扶还。
病里独登楼,楼前古寺秋。霜寒红叶径,雨过白蘋洲。
药裹随身好,诗怀到处幽。明朝欲归去,又上木兰舟。
春到南枝与北枝,花开的皪照寒漪。
何人似解相怜意,不把东风玉笛吹。