吹帽风初起,那堪吹别离。
才临放騑处,已是听猿时。
楚服裁应短,湘山望转疑。
归期指篱落,莫比菊花迟。
伏枕经秋得暂还,可堪歧路转间关。无端更历三秋路,不厌频看两浙山。
乡味渐知鲈鲙美,客愁难减鬓毛斑。圣恩旧识深如海,便合从兹谢世艰。
竹外寻诗一径斜,山园八月见梨花。近来无限悲秋意,愁对西风咏物华。
与客同登蓟北台,菊花元傍晚阳开。风回陌上燕云起,木落霜前朔雁来。
最爱孟嘉能落帽,不妨陶令重衔杯。欣逢佳节须乘兴,陇笛胡笳暮更催。
北风吹雪行人绝,系马长亭与君别。燕姬歌曲易销魂,触得离人转愁切。
一觞满引不须辞,湖海重逢未有期。君看南国花开日,便是长安相忆时。
今日云景好,高斋空复情。开尊延夕景,搴菊泛流英。
地与陶潜迥,思同谢朓清。长歌待松月,曲尽亦何营。
灯火乍熄初入更,饥鼠出穴啾啾鸣。齧书翻盆复倒瓮,使我频惊不成梦。
狸奴徒尔誇衔蝉,但知饱食终夜眠。痴儿计拙真可笑,布被蒙头学猫叫。
枫树落清晓,野烟结愁阴。
声传烧竹火,人语沧波深。
凫飞秋水黑,蛩吟凉露白。
江月参差光,芙蓉照芳魄。
解忧惟杜康,斯语良匪激。况乃索居际,短歌禦岑寂。
相对尽一升,颓然堪岸帻。但取快心志,何必斗与石。
至理人莫窥,柴桑卓高识。
佳晨烂漫隔篱枝,水国烟霜落木时。百里庐山堪胜绝,三秋鸿雁独归迟。
肩舆尚尔行花县,戏马应渠载酒卮。止饮经年还肺病,萧条一任北风吹。