萧条寒食节,蒿里草茫茫。岁月添黄土,英雄聚白杨。
报仇寻豫让,驱马渡清漳。辛苦邯郸子,从今老战场。
亭亭午夜两蝉娟,一立峰头一雾边。学取画眉谁得似,天姿青白各为妍。
我有好诗一万首,携向人家欲换酒。言辞未拙拙叩门,行行无之虚重九。
掀书三径不虚开,一卷陶诗素心友。陶潜篱下采黄花,我不爱花爱五柳。
黄花寂静老篱边,杨柳风前大放颠。
野寺寒山天一涯,深春迟日柳风斜。每逢禁火怜佳节,却对残烟惜暮花。
蝴蝶梦中谁作客,杜鹃声尽不还家。因人吟望成惆怅,虚掷浮生负岁华。
湘北双悬泪,江南几得音。重阳今五度,泮水只孤吟。
对菊聊倾酒,逢人不鼓琴。纵然方朔起,难为卜浮沉。
衡门秋飒绝嚣尘,三径潇潇旧隐沦。老去菊萸犹自媚,节临兄弟转相亲。
插花欲满参军帽,洒酒惭非处士巾。莫问明年谁更健,陶然一醉卧松筠。
南国炎蒸初罢暑,楚江凄凛又惊秋。轻霜未破千株菊,高浪间登百尺楼。
陶令去官非为酒,海翁无伴不忘鸥。莫愁短日催长夜,且赏清尊映黑头。
往年当此日,曾寿菊花觞。今日东篱下,看花泪满裳。
九日有台登不得,一官于我竟何为。病怜黄菊人千里,愁对西风酒半卮。
潮退小桥分乱水,霜严寒鸟择深枝。悠悠世路空南北,兀兀江头且赋诗。
今日云景好,高斋空复情。开尊延夕景,搴菊泛流英。
地与陶潜迥,思同谢朓清。长歌待松月,曲尽亦何营。