竹树
割爱苦不早,临危奈若何。闻铃斜谷道,埋玉马嵬坡。
宝靥销残粉,霓裳失旧歌。千年亡国地,惆怅一经过。
玉宇苍凉曙色分,楚歌四起杳相闻。桑林短短平依路,茅屋低低半是云。
旧日琴书成远梦,倚空刀剑谩从军。谋身莫笑儒生拙,投笔于今可立勋。
秋岩有高士,扫石松下坐。忽忆圭峰樵,抱琴欲相过。
砻云第几层,欲往未之能。以我有为法,传君无尽灯。
镌来蓝顶玉,何异剡溪藤。觅得前身慧,分香与定僧。
昨日旧谷没,今日新谷升。
壮年不肯住,衰年日凭凌。
日月行于天,江河行于海。
海水不复回,日月肯相待?日月不相待,自古皆死亡。
死亡不能免,安有却老方。
仙人郑伯侨,于今在何方?尔骨苟未朽,蝼蚁生肝肠。
独有令名士,可以慰情伤。
南唐官务久凋零,海国重来倚玉屏。不信穷途知己有,一双鸲鹆眼常青。
云汉委扬粤,辉光烛重溟。邃古虽云邈,箫韶留其声。
先皇涤华夏,敷天扬风霆。此邦识真主,晏然不被兵。
南园盛儒藻,风徽代相承。秘书奋逸足,百年绍宗灯。
宫詹主前导,梁欧为骖乘。三驾入中原,群雄不敢争。
既以张南国,亦又垂云仍。缅昔神皇初,诸儒何铮铮。
晚起不及见,颓波渐纵横。先生太古徒,家学称绍庭。
解绶早来归,三径怡高情。于酒陶彭泽,于诗杜少陵。
大雅未榛芜,岿然存典刑。顾兹堂奥上,蹩
斯道天开万象陈,根荄枝叶总吾真。诸君欲问传心者,请听街前击瓮人。
跏趺聊独坐,高枕忆王孙。雨滴阶前树,鸡鸣塞外村。
真空怜我独,妙用向谁论。四大都零落,还馀一息存。