关山片月迥含秋,万古长悬青海头。
愁杀清光照沙碛,秦时白骨未曾收。
凭阑一望白云重,松竹萧森裛露浓。
树外连漓流不断,依稀如听秣陵钟。
秦军未解邯郸围,燕丹新自秦城归。
仰天叩心发长叹,燕山六月寒霜飞。
质子当年苦拘迫,马为生角乌头白。
归来倾国思报仇,不知谁是桥边客。
忽闻燕市多侠徒,时相哭泣时欢呼。
百金求得赵七首,千里献将燕地图。
慷慨于期头在箧,落日征车犹未发。
声断谁知筑里心,歌残试看冠中发。
荆卿一去不复还,至今易水流潺潺。
黄沙迢迢照孤月,祇今行者凋心颜。
兰桡飞渡浈江月,紫阁摇空石突兀。海日初生山雾开,乘兴因之讨奇绝。
孤高宝刹霾云端,古木蒙茸山势盘。禺阳截竹吹管去,灵宫何意留其间。
仙之人兮时税驾,我岂后兮今跻攀。碧天无际真人想,顿忘身谪向人寰。
江入大空深不测,缘知独有蛟龙蟠。老衲看成精舍石,白泡汇作清溪潭。
榛甃舍利金轮灭,韦氏园林花树残。犀沉谁为留金锁,猿去何知解玉环。
以兹振衣不厌高,翩翩直上凌层峦。青天咳唾堕珠玉,白昼红颜生羽翰。
千层山色沉江底,九点芳烟暗碧湾。二仪低悬槛外海,百粤势拊寺前山。
烟霞幻变人间世,云雾湿压清昼寒。便欲举杯酬二字,何当同跨双飞鸾。
凭高远豁万里目,朗诵淮南一破颜。大都无际沧波上,惟有群飞鸥鹭閒。
偶然憩南野,高荫欣古木。室中晤言稀,树下坐忘独。
枉棹来故人,逗啸看新竹。深林长闭门,丰草高于屋。
何物款素心,愿言宵炳烛。
青海城高寒吐月,白龙堆下沙如雪。
一镜明明圆复缺,长倚关山照离别。
胡笳声悲胡马嘶,五更影落阴山西。
铁衣寒重露凄凄,兰闺正掩残灯啼。
落叶山中寺,秋风江上台。
凤城双阙迥,牛渚片帆来。
繁吹暮仍急,清樽醉复开。
东篱菊尚晚,留取尽余杯。
羡仲,侠士。
能诎伸,好奇策。
少游豫章,乏食,即行乞市中。
客游小四海,不裹千里粮。
饥从列士食,渴饮阿谷浆。
遗俗若委蜕,翩翩乘风翔。
纵横狭路间,褐夫视侯王。
诎信惟蛰龙,蓬累我所当。
城中乞食已,长醉胡姬傍。
此景仙源石洞幽,潺湲岩壑韵悠悠。黄花两岸笑人懒,野鸟数声唤客游。
坡上松涛鸣复隐,林间霜叶坠还留。凭高一望天涯阔,万顷江山总是秋。
地炉煨柏细生香,自把诗陈奠一觞。过隙光阴蛇赴壑,浮云世事燕翻梁。
儿嬉爆竹连声响,人对灯花共话长。拍拍好怀明日是,江山点景信谁忙。