绕屋栽梅亦可人,最怜夏月绿阴清。
前村雨过山如洗,深径风来竹自鸣。
涤砚不嫌池水冷,写书受傍午窗明。
近吟未许人知得,且向梅边隐姓名。
读罢黄庭一卷经,磬残烟冷夜坛清。
月明何处人开户,惊起松梢睡鹤鸣。
那得工夫过一关,从空放下绝追攀。
松风不入是非耳,竹迳肯通人我山。
有问对谈惟莫莫,无心袖手只闲闲。
忽闻枝上灵禽语,似笑山翁痴复顽。
北风日以劲,古道无人行。阳坡树已黄,阴崖草犹青。
四时相代谢,谁为此枯荣。揽衣坐幽磴,下有流泉声。
听之不成调,挹之有馀清。悠悠京洛尘,污人头上缨。
每过杨子宅,时醉庾公楼。黄鹄云霄志,白蘋江海流。
读书非世用,种树是吾谋。自识文章贵,多寻潇洒侯。
情弱抽思长,腕娇运笔拙。
口诵恐易忘,笺书还自裂。
展开阅读全文
君不见游尘着空生九州,人其中间悬两眸。
杨花化萍无根蒂,风消水长东西流。
红南下湿人易老,过尽岁年还草草。
长留白日照人间,榆柳浮生转枯槁。
扑纹带绕千花黄,青娥攒眉眉细长。
莫言一尊千万寿,乃翁身命属渠手。
长安城中鬼笑人,水底纸钱能不朽。
今人不见古人心,古人不见今人事。
天上若无长生人,即是古人都尽死。
金凫银雁满江湖,神光夜夜开黄垆。
年经月纬三百卷,平生欲作何人书。
古人去去留不得,我些古人三太息。
今人莫诧山石近视眼,更后十年人不识。
高唐作梦时,宋玉乃得见。
那知赋说梦,梦外云雨怨。
此赋苟不作,应无列女传。
风约波痕远,云含野色低。
村舂向是急,山鸟爱晴啼。
牧笛过苹渚,溪船泊柳堤。
旅魂招未得,窗草更萋萋。
熨开诗眼静中观,春在虚无杳霭间。
风老山攀香世界,日烘踯躅锦屏山。
峙粮备岁蜂开户,坚壁防春燕抱关。
不被东风相鼓弄,苍波依旧日鸥闲。