归来厩马踏堤沙,回首彤楼路渐赊。
遥想禁门金锁合,一庭月浸紫薇花。
君子志於道,出处非一端。
伊尹负鼎俎,颜渊东瓢箪。
斯自理适当,匪缘情所安。
超然达者致,邈矣谁可攀。
嗟嗟狂若狷,狥已缺其完。
轩冕死不释,山林趋不还。
我爱邵夫子,醇气充见颜。
群经究彼邃,古史阅而删。
不为诡异行,已蹈时俗难。
逃名去其奥,築室伊洛间。
抱业舍仕进,竭心奉亲欢。
脩竹当环堵,寒流日潺潺。
问谁从之游,结驷款其关。
兹予久欣慕,欲往良独艰。
幸君适河内,至此解征鞍。
僚友恃交旧,屈致及门阑。
前迎倒我屣,布席罗雕盘。
高谈未一二,长揖忽归骞。
不意馈双鲤,剖腴出琅玕。
何以报嘉惠,永怀金与兰。
雨后晓寒轻,花外早莺啼歇。
愁听隔溪残漏,正一声凄咽(yè)。
不堪西望去程赊(shē),离肠万回结。
不似海棠阴下,按《凉州》时节。
雨后拂晓,寒气依然很轻。花外的早莺,已经停止了啼声。
使人添愁的是隔溪对岸,传来更鼓的叮冬。一声声敲向心里,彷待是抽泣与哽咽交并。
怎能忍心西望,那遥远的征程。离别的情丝,跟愁肠一起盘结回萦。
这和对坐海棠花阴之下,完全是两种不同情景。那时候演奏的是,《凉州》新曲,其乐融融。
残漏:漏声将尽。残:阑也,垂尽之意。漏:古计时之器。凄咽:形容声音悲凉呜咽。
去程:离去远行的路程。赊:远也。
海棠阴下:一作“海棠花下”。按:按歌,谓依节拍唱歌。凉州:乐曲《凉州曲》。是唐代边塞之乐,当时属于新声,声情比较悲凉。
二年食贫儿女煎,大寒客居衣里穿。闭门穷巷气不屈,谁问过午无炊烟。
腹中万卷自得饱,冷热不假世人怜。思归一日止旧隐,墙垣荆棘荒三椽。
青山不肯埋妙器,幅巾却作康庐仙。今年再渡江北船,旋买走马趋日边。
即今日月九天上,陛下旰食思求贤。结交老苍半台阁,亨衢插翼看翩翩。
朱颜谁无起家念,壮志输君先著鞭。我今憔悴类蟠木,斧斤不到终天年。
病身无用聊自惜,对榻犹堪雨夜眠。
一上巍峰独枕流,匡山爽气为君收。
泉飞直下三千丈,池喷奔分数百州。
净练银河辉映阁,烟凝碧树吐成楼。
先师巨笔悬岩石,文物风光度几秋。
露颗珠团团,冰肌玉钏寒。
杏梁栖只燕,菱镜掩孤鸾。
残树枯黄遍,圆荷湿翠乾。
绣帘生色画,窗下带羞看。
层峰三叠倚青冥,雾宿云飞自有程。杳霭又因关造化,故教人世验阴晴。
莫结荡子心,恩情信难保。杨花纵可变,奈是浮萍草。
青青陵上柏,落落劲不摧。
人生百年内,朝夕变所怀。
斗酒命同好,万里不顾回。
闻有昌国君,谈笑黄金台。
柔言更长跪,信是富贵媒。
但恐气习移,古今不同才。
寄言去国者,岁晚有馀哀。
权衡岂公平,天驷但伏枥。
东井不救渴,仓库何时实。
元工青白假,名器甚可惜。
如何万万古,不行督责术。
玉窗结怨歌幽独,弦绝鸾胶几时续。
铜龙漏促春夜长,冷雨酸风乱心曲。
閒熏翠被郁金香,拂拭绣枕屏山绿。
飞飞乳燕归不归,寂寞流萝帐前烛。