黑柏森森旧息阴,锦官城北到如今。虽生仲达犹难料,更十曹丕岂易禁。
曾过南阳寻故俗,偶思梁甫拟高吟。外江三硖霜蟾老,蚤识先生溯硖心。
古亦苗民患,今仍禁旅过。祅氛半翼轸,杀气覆山河。
御史暴公子,将军马伏波。不应淹日月,频献凯旋歌。
朝廷功名次,晋国在第一。受遗先皇帝,事与周召匹。
丹青烂勋伐,终始最密勿。宗族宜甄庸,百世皆宠秋。
公孙非遐胄,何乃尚淹屈。官名虽供奉,冗散真士卒。
努力习文华,家贫传清德。翰飞终不高,好事见心骨。
人生系逢遇,进退岂定律。古者如尔徒,万户自可必。
今者如尔徒,富贵亦未失。主张有真宰,时态莽回聿。
咄嗟元功世,颇复困蓬荜。吁彼山野人,奚由自奋出。
鷾鸸一何智,俯仰人间游。落实不给视,去之畏少留。
高贤在天下,富贵如云浮。得失不概怀,损益宁所忧。
若人古巳亡,今复得徐侯。词科二十载,朝籍方见收。
四海厌名声,庙堂多辈俦。后时不自失,观化君悠悠。
入辞未央廷,远牧荒山陬。去矣成独往,岂嫌时俗羞。
新花来远喜开封,呼酒看花兴未穷。
年少曾为洛阳客,眼明重见魏家红。
却思初赴青油幕,自笑今为白发翁。
西望无由陪胜赏,但吟佳句想芳丛。
毕竟春晴好,杨花也送行。驿程寒冉冉,江树晓晶晶。
水长船能驶,诗多担转轻。江湖吾倦矣,茅屋几时成。
我昔为诸生,春书谏议公。
后来辱称奖,礼数宾客同。
决科甫弱冠,年少气如虹。
归来陪后乘,不责醉后恭。
孤舟梁宋郊,旅态萃百穷。
拜公睢阳府,笑语若春风。
人事不可期,俯仰异吉凶。
平生丹灶术,马鬣哭新封。
十年得吾弟,怀旧涕沾胸。
清平守家法,眉宇肖德容。
交臂是非外,为僚兄弟中。
东轩语长夏,葵竹罗青红。
西舍雪夜欢,玉颜醉瑶钟。
欲饮径相就,三更叱阍翁。
鲸吸绝遗滴,山颓信倾峰。
搜抉尽酱茹,楂梨倒筐笼。
通宵两沉醉,午起头如蓬。
人生定当尔,事去挽惊鸿。
河梁系君马,一笑喜相逢。
怜君碧纱幌,夜泪哭苇丛。
我方困虀盐,酸寒官辟雝。
同寻旧游地,尘壁罥丝虫。
啼鸟古寺间,夏阴小园空。
酒市逢好好,琵琶失玲珑。
歌舞一分散,宾僚亦西东。
忘情犹一叹,齐物论非通。
官冷隐朝市,端能信予慵。
人生当富贵,子盍自磨礲。
便当隐五车,一一贮心胸。
功就蚁作垤,丛成蛇化龙。
北郊分袂归,信恶惊儿童。
长谣代晤语,发子一笑哄。
床前何必问云何,霜顶谁将手自磨。
可是法身真有病,皱眉头处为人多。
谏君不听念君深,被发徉狂自鼓琴。千古共传箕子操,一时难悟狡童心。
春风吹园杂花开,青天露坐始此回。
一杯一杯复一杯,笑言溢口何欢咍。
古人白骨生青苔,我独不饮何为哉。
何时出得禁酒国,垒麴便筑糟丘台。