汉地龙蛇始遘迍,曹公崛起定经纶。
阴谋用尽得天下,谁道彼雏解笑人。
张汤忍死能偿怨,苏季横尸会报仇。利口有神君看取,盖棺犹解作戈矛。
粥冷春饧冻,泥开腊酒斟。故乡空泪满,华发正愁侵。
山暝雨还住,烟孤村更深。谁知江海客,浩荡济时心。
亭长何曾识帝王,入关便解约三章。
只消一勺清冷水,冷却秦锅百沸汤。
不暖不寒寒食天,小桥杨柳未飞绵。
三分春色一分在,十日晴无两日全。
桐角唤回前嶂晓,子规啼破隔江烟。
麻裙素髻谁家女,哭向墦间送纸钱。
夹城烟淡草霏霏,晋俗相传禁火时。
御苑梨繁花盛发,帝园桐嫩蕊初披。
尘微蹴踘人将散,雨细鞦韆索半垂。
游骑寻芳还斗酒,九门谣诵乐重熙。
正憎风雨暗炊熟,朝日似为寒食晴。
树头树底作许好,举扬春事怜音声。
聊呼上坐行饱饭,著处小立惟青青。
更无花片近老眼,快遣鶬鹒来一鸣。
朱株蜜炬出严闉,走马天街赐近臣。
我亦茅檐自钻燧,煨鍼烧艾检桐人。
昔我初为入秦客,残雪埋关闭长陌。
黄河二月冻初销,万里凌澌流剑戟。
西风细卷浪花催,日射寒光明瑟瑟。
归时细雨正溟蒙,冷落关河已秋色。
惊沙惨惨塞云黄,远树昏昏秋水白。
济川壮志愈衰迟,日送烟波问河伯。
千里江头访故人,事虽论旧道弥新。
县知一味忧勤意,要活九州穷困民。
秋月洞明波底影,祥风潜有雪中春。
荒山僻峰雪深处,无惜遄驱六辔均。