人生四十叹头颅,久矣心知负壮图。
未死皆为闲日月,无求尽有醉工夫。
风凋木叶流年晚,秋入窗扉病骨苏。
信步出门湖万顷,季鹰不用忆蓴鲈。
日落江城闻捣衣,长空杳杳雁南飞。
桑枝空後醅初熟,豆荚成时兔正肥。
徂岁背人常冉冉,老怀感物倍依依。
平生许国今何有,且拟梁鸿赋五噫。
桑竹成阴不见门,牛羊分路各归村。
前山雨过云无迹,别浦潮回岸有痕。
乌帽翩翩九陌麈,枝藜谁记岸纶巾?遗簪见取终安用,弊帚虽微亦自珍。
廊庙似闻怜老病,云山渐欲属闲身。
墙隅苜蓿秋风晚,独倚门扉感慨频。
马蹄连早暮,车尘细如雾。
谁知此路边,高阁下风驭。
颇传秋月夕,语笑联杖屦。
始知僊与人,混迹无异处。
我来想鸾鹤,稽首祈一顾。
飞僊不可见,惟与白云遇;白云如有情,傍我栏角住。
借问何山来?云惊却飞去。
门巷萧条秋色深,黄花始欲慰孤斟。
久贫自笑不妨乐,过足固知非所钦。
琴调已忘还渐省,诗联未稳更长吟。
吾儿西上无多日,安得相从老故林?
少日猖狂不自谋,即今垂死更何求?简编不隔圣贤面,梦寐时为河岳游。
浊酒未倾心已醉,长歌欲发涕先流。
石帆射的烟岚晚,过雁声中又一秋。
残暑偏能著此翁,吹襟剩喜得西风。
露滋小径兰苕冷,月射高梁燕户空。
衰病呻吟真一洗,醉歌跌宕与谁同?从今日日增幽兴,水际先丹数叶枫。
临海铜灯喜夜长,蕲春笛簟怨秋凉。
世间生灭无穷境,尽付山房一炷香。
晓入云堂已起单,病留法喜太无端。
当涂月拟中秋见,建邺水仍江上寒。
与世不供三笑别,暮年转觉四并难。
鸬鹚杓有铜花绿,最负今宵白玉盘。