至日空相忆,何时复此来。
素书烦蜡炬,往事付寒杯。
梦破风惊竹,诗成雨绽梅。
江城低婺女,回首亦劳哉。
柳生洲居濠北边,繇辞质野谁所传。
不曾入城行卖卜,有问灾福须呼船。
叹我奇疾何频年,其初过清肌凛然,
已忽腹拒遭拘挛。一身尽异形质变,
恍若土木徒人言。蚤知定性不生灭,
今安得尔庸非天。医工刃人死无律。
妄谈标本从何出。补劳护弱转凝聚,
排寒荡湿加淫郁。挟风上行关膈失,
迸肉糜皮并为一,犹云无伤乃余疾。
生虽怜我谬时命,岂悟颠倒缘此物。
彼苍应有司杀者,授柄於工无乃悖。
我劳万事明当休,自古零落归山丘。
但疑未死复不活,熟视重为诸医羞。
余聪残明不可留,治命已乖妻子谋,
执讯空贻友朋忧。柳生听罢棹颈笑,
既有主对非吾尤。山歌静夜声宛转,
更着此曲歌中流。
西湖日日可寻芳,楼上凭栏意未忘。
斫取荷花三万朵,作他贫女嫁衣裳。
出郭雨初霁,到山云欲无。老松看偃蹇,幽径上崎岖。
佛屋藏岩曲,天花舞坐隅。向来愁绝意,此地一醒苏。
桠槛攲檐一古梅,几番有意唤春回。开花自许清香入,布叶不容炎暑来。
日射冷光侵几案,风摇翠影锁莓苔。游蜂野蝶休相顾,木性从来不染埃。
淳熙天子,御图三七。
协气所钟,嘉禾乃出。
巴夔之山,亘连阡陌。
或两其歧,或六其脊。
惟是西门,近郊所植。
六六同颍,函三为一。
兹诚创见,图写漏逸。
乃知人为,不逮天力。
上方寅畏,摈华务实。
臣不敢献,私志于室。
采诗之官,汗青之笔。
编诸诗书,示此其质。
野塘漫漫板板东,家在春风畎亩中。
阶草不芟新织翠,庭花初种小开红。
酒赏村酿馀酸味,诗乏才华有淡工。
邻里相过无杂语,但云饥后庆年丰。
李公天下石麒麟,传得云居道者真。不为拈华明人事,等闲开口笑何人。
泥牛漫向风前嗅,枯木无端雪里春。对现堂堂俱不识,太平时代自由身。
击壤歌,击壤歌,
仰观俯察如吾何。西海摩月镜,
东海弄日珠。一声长啸天地老,
请君听我歌何如。君不见丹溪牧羊儿,
服苓餐松入金华。又不见武陵捕鱼者,
舣舟绿岸访桃花。高人一去世运倾,
或者附势类饥鹰。况是东方天未白,
非鸡之鸣苍蝇声。朝集金张暮许史,
蠛蠓镜里寄死生。犀渠象弧谐时好,
干将镆铘埋丰城。失固不足悲得亦不足惊。
秋花落后春花发,世间何物无枯荣。
十年漂泊到如今,一穷殆尽猿投林。
平生舒卷云无心,仪舌纵存甘喑喑。
噫吁嘻!豪猪靴,
青兕裘,一谈笑顷即封侯。
后鱼才得泣前鱼,予之非恩夺非雠。
眼前富贵须看法和,吾将老矣行且休。
休休休,俯视八尺躯,
沧海渺一粟。忆昔垂九龄,
牵衣觅李栗。回头华发何萧萧,
百年光阴如转烛。乃歌曰:不编茅兮住白云,
不脱蓑兮卧黄犊。仰天拊缶兮呼乌乌,
手持鸱夷兮荐醽醁。乃赓载歌曰:招夷齐兮采薇,
拉园绮兮茹芝。折简子陵兮羊裘披,
移文灵均兮佩琼枝。敢问诸君若处庙廊时,
食前方丈、侍妾数百得志为之而弗为。
汉帝中兴握赤符,先生恬澹隐名区。羊裘自是林泉物,龙德原非将相徒。
不学淮阴遭戮辱,岂同尚父预匡扶。高踪卓绝横今古,瞻拜桐江感叹俱。