康鼎谈经世少双,一时文物动虞庠。
江湖虽隔金闺籍,衣袖仍闻玉案香。
墨客几年陪画隼,板舆平日到蘐堂。
时清身健堪行乐,未见荆榛老凤凰。
琳馆绝埃尘,溪山是四邻。
烟霞千古色,花木一庭春。
月白琴声朗,风清鹤唳频。
閒中时复醉,应笑市朝人。
草满寒塘水满陂,山衔落日浸寒漪。
牧童归去横牛背,短笛无腔信口吹。
移家杨柳湾,小筑田家坞。
一宵春雨晴,满地菜花吐。
郊外草为堂,悠然世虑忘。
竹衰花结实,蜂旺子分王。
村路规模狭,溪流曲折长。
晚山惜余景,未肯下斜阳。
艇子飘摇唤不回,半溪清影漾疏梅。
有人隔岸频招手,和月和霜剪取来。
酸甜半熟山头果,红白争开屋角花。
紫户不关春睡足,太平多在野人家。
乍晴山染碧,过雨落疏花。
水阔暮天迥,村居春昼嘉。
倚栏时展画,留客旋烹茶。
賸得闲中趣,吟诗到日斜。
东风放牧出长坡,谁识阿童乐趣多。
归路转鞭牛背上,笛声吹老太平歌。
仙踪久矣闭禅关,忽遇高人唤得还。
创就琳宫依岌页,移来真像带斓斑。
路通远浦重重水,楼倚长松面面山。
酌我一杯如有意,坐令衰脸变朱颜。