多病早休官,自是台无馈。
东门享鶢鶋,宁若龟曳尾。
有酒可斟酌,有力给薪水。
朗咏渊明诗,如斲郢人鼻。
所期免朝饥,敢幸赏异味。
大{载车肉}来邻邑,细缕出纎指。
一见喜折屐,三思食失匕。
珍非我可常,灶非吾敢媚。
胡可狥口腹,有若囊无底。
诸君有用学,土苴足经世。
龙肝与风髓,何求不适意。
此岂费万钱,正自不难致。
贵贱理则殊,气味固相似。
园林都未觉春风,蓓蕾枝头茁小红。
要识十分清绝处,暗香疏影月明中。
似无还有暗香来,知是春风到早梅。
一岁一番花似玉,老人见得几番开。
素呈天巧未教青,云酿寒时一望明。且得少阳通好信,不消孤笛送新声。
绛绡捧蕊谁妆就,金粟含须自缀成。最是百花难比处,只承风信已知名。
玉骨绡裳韵太孤,天教飞雪伴清癯,
林寒疏蕊半开落,野迥暗香疑有无。
庾岭风光仍似旧,汉宫铅粉莫相污。
惊心不必临空树,一白流空春便徂。
鸟声四合阴扶疏,江湖散人拜赐初。
此君之子才堕地,一一文采如於菟。
相看又作故时面,乃是秋风箧中扇。
寸阴尺璧定何如,付与尔曹分贵贱。
蛮烟无处洗,梅蕊不胜清。
顾我已头白,见渠犹眼明。
折来知韵胜,落去得愁生。
坐久江南梦,园林雪正晴。
玉颊香肌委尘土,雪魄冰魂无处所。
一年春事顿成空,不必飘零似红雨。
知君才气本无双,拭目曾看古战场。华萼风流今不坠,文章光焰自应长。
诗从古锦传家法,身□花塼是故乡。它日万钱供日费,更期粟贱致时康。
为怕缁尘染素衣,冻痕封蕊放春迟。
月来忽送阑干影,春到不分南北枝。
啼梦翠禽依树宿,断魂玉笛隔花吹。
任他万片随风去,须有青青呀底时。
梦想幽芳无处寻,相逢依旧岁寒心。
要看叶底玲珑玉,休折枝头蓓蕾金。
清晓风霜和艳冷,黄昏庭院觉香深。
扬州一树春多少,殢得何郎瘦不禁。