目倦风尘观,身疲鞍马行。
春沙迎步润,山雪照怀清。
冰水初消色,林鸦欲乳声。
物华多感触,一动故园情。
五月阴盛暑不效,飞云日夕起嵩少。
回风飒飒吹暮寒,翠竹黄蕉雨声闹。
北轩孤坐默有念,人生会合那可料。
昔与子美比里闾,是月秋近足霖潦。
吾徒无事数相过,日策疲马度深淖。
升君之堂伏君几,果饵罗列亦稍稍。
开樽得酒味已酢,辅以谐谑聊可嚼。
长歌激烈或孤起,大论纷纭特一噪。
飒然夜气变凄栗,连披短褐曳颠倒。
且欣主人同气类,安问邻家厌呼笑。
而今相望各千里,跼促有如鱼在罩。
人生此乐不易得,世事荣辱何足校。
行当结侣候春水,一访洞庭湖上棹。
紞如五鼓响寒厅,夜艾东窗未肯明。一片滩声聒幽枕,几番归梦不能成。
漏新春消耗,柳眼微青,素梅犹小。帘幕轻寒,引炉烟袅袅。凤管雍容,雁筝清切,对绮筵呈妙。此际欢虞,门庭自有,辉光荣耀。庆事难逢,世间须信,八十遐龄,古来稀少。况偶佳辰,是桑弧曾表。满奉金觥,暂停牙板,听雅歌精祷。惟愿增高,龟年鹤算,鸿恩紫诏。
游从邂逅值王孙,万事无穷寄一真。倾盖异时心似旧,望尘今日味如新。
清风遂别江山晓,润泽空馀草木春。欲寄赠言终少取,独为瞻慕共斯民。
閒踪无滞留,有兴即行乐。
崎岖历重丘,窈窕穷远壑。
遂步西城道,修墉带高闳。
门前高梐枑,喧喧歌吹声。
老人咨嗟予故,园林曾是前人墓。
予谓老人置勿论,自古废兴何定据。
今人欢乐宁长保,后人还为伤怀抱。
曲沟流水绿蜿蜒,正值春风上巳天。
不是永和东道主,一觞亦复会群贤。
春及瓜期夏景生,鸣蝉渐欲替啼莺。
蜂臣飞急冲残絮,蚁子行忙碍落英。
人物神州杂五方,平明京兆坐黄堂。
民投牒讼千狙诈,吏抱文书百雁行。
幕府要人关听断,朝廷自昔选才良。
朔陲使者声名久,随诏南辕佐赵张。
雕轩画室吴僧居,花草禽鱼屏面集。
岂如萧爽大士堂,雪山数尺平头立。
满斋虚白已自生,隔坐纷华不容入。
霜毫一扫都无痕,独有淋漓粉光湿。
好丹世上空纭纭,趣与师同百无十。
常时吟客惟我来,共爱此屏微静翕。
目睛难驻手试扪,指下琉璃无寸涩。
愿乘醉笔留几行,为写高僧白云什。