太平宰相王文正,盛德真宜有子孙。旧国今馀几乔木,三槐阴满宋乾坤。
气压群阴首占阳,生贤时节自非常。十分天上月轮满,一线人间日影长。
揽辔威名崖雪凛,和羹消息岭梅香。要知三峡无穷水,便是词源与寿觞。
白马何翩翩,况复值神武。
逸足看夷犹,四足入风雨。
右盼空流沙,左历无全虏。
中夜视房心,趣目翻霞举。
朝饮昆仑池,夕秣龙川渚。
毛族空成群,斑驳亦何数。
神物不虚生,寄托遇明主。
所适无险难,要知同彼此。
归来脱羁束,饱食刍与粟。
主人已封侯,安步驱华毂。
闻道南使归,路从城中去。
岂如车上瓶,犹挂归去路。
引首恐过尽,马疾忽无处。
吞声送百感,南望泪如雨。
物景有先后,春工无旧新。追欢成杳霭,寄咏苦逡巡。
湖水与濠接,岸亭将寺邻。艳花簪舞髻,弱藻罥重缗。
客奏桓伊笛,人歌柳恽蘋。何尝烦几案,自得去埃尘。
纵语曾忘倦,从游未觉频。赋诗高压古,下笔敏如神。
每想魂俱往,终知梦是因。广骚常慕屈,感遇亦希陈。
借问摛词者,当时别乘人。喜公移幕府,连赏二州春。
琴声类筝笛,俗手多一律。伊嚘悦儿女,焦急涴桐漆。
予尝为作评,当是养心术。大弦宽而和,小弦精且密。
制作务高雅,资材在清实。既鼓复以歌,其气可平壹。
昨从东海君,置酒风月室。欢然十指间,挥弄俄顷毕。
洒落冰雪容,辉润金玉质。人品既如许,古乐复在膝。
顾予面生尘,见之颇自失。急归卧南山,十日不敢出。
散庵常喜沙随字,更莫说他湍石翁。忽得行书难独享,急将回施散庵中。
风霜江浙又穷冬,瓶锡飘然寺寺钟。爵服岂能三事衲,轩车多欠一枝筇。
君先灵运当成佛,我比樊迟愿学农。想得禅家人不到,山门惟有白云封。
涧道迷蓬藿,山空且熟眠。雨多从蔽日,风横任吹烟。
欢喜收笺翰,提携到酒泉。更逢初斸笋,急急和新篇。
士固贵诵说,人亦要力行。气质到深厚,心术尤分明。
贵贱易迁变,是非多战争。直宜刚且正,无复弱而平。