秾李夭桃堆绣。正暖日、如熏芳袖。流莺恰恰娇啼。似为劝、百觞进酒
少年未用称遐寿。愿来岁、如今时候。相将得意皇都,同携手、上林春昼。
炎夏居壁根,凉秋噪篱侧。
安得懒妇名,岂其旷乃职。
不念作茧劳,徒能促人织。
风淡帘栊花弄影,雨余池馆燕争泥。
春光去就轻如叶,一任声声杜宇啼。
不禁清瘦怯风霜,远信先凭驿使将。
楼上笛声吹旧曲,鉴中人面学新姜。
飘零院宇仍多思,点缀帘栊亦自香。
留与春风共流转,凭谁试与祝东皇。
红杏枝枝娇似染,绿杨处处密成围。苦无颜色相追逐,自趁东风作雪飞。
寂寞灯花慰客情,湿云收尽月还明。
夜寒不作东归梦,坐听空山落叶声。
泪注琼瑰事可伤,白衣回首白云乡。
两三遗册新诗在,四十余年素业荒。
学海骤乾千顷浪,儒林旧剪一枝芳。
风流未寄三题草,光焰谁家万丈长。
不作人间金榜客,应为天上玉楼章。
诙谐未见车公品,锦绣应无李白肠。
幽鸟空啼疏竹径,青灯愁见旧梧堂。
就中有事空堪恨,谁问双亲两鬓霜。
亦是无心出,不如归意闲。
一身随铁锡,十载住金山。
定石沾花雨,清庙带病颜。
常云迷觉路,只在片言间。
青松宿鹤磵泉流,云意迟迟山意秋。
一曲广陵休尽奏,月寒天地古人愁。
焦先但作蜗牛庐,真与蜗牛壳相似。当时虽省营筑劳,把茅盖头已多事。
珏溪樵客意高远,几欲巢居如上古。茂林深处即幽居,树作檐楹根作础。
经始全资木居士,竹夫人来共胥宇。删繁聊藉刈禾镰,补罅不须修月斧。
山中熊馆作比邻,梦里蚁城真别墅。葱帐不容逋客归,药房闲咏骚人语。
月钩斜挂褰云箔,霞绮高长当朱户。瑶砌无尘透晓霜,珠帘隔雾连天雨。
洞门虽开亦非开,当空凿出高崔嵬。凭虚公子见之喜,便约亡是公同来。
更容明月作不速,宾主谈辩声如雷。画空题诗记真赏,要与幽人作榜样。
是中无欠亦无馀,一任傍人说半藏。莫言基址真牢固,夜半负之人莫悟。
玉川胆怯不须论,觑著地皮捲不去。须防毗耶无垢师,擎向手中便进步。
要当石头具道眼,本自无来今不住。饶他百倍有神通,到此一筹无用处。