霓氅蹁跹拜玉宸,发挥道德五千文。
步虚夜半千山月,朝斗空中五色云。
风雨若时昌国运,乾坤齐寿祝吾君。
贤侯方寸精诚积,散作丰湖叶气薰。
叫入青云忆弟兄,影随双翮见分明。
黄昏独过秋江上,自拣芦花歇又惊。
林木千重闭郡楼,西山浓翠去无由。
思量自古逃名者,多少清閒到白头。
不妨赴诏暂归宁,跃马惟消两火程。
七十严君千万喜,彩衣争似绣衣荣。
小院新凉水竹通,鸣蝉声断晚来风。忽然坐睡瞢腾去,不觉残书落手中。
上官多是叹穷途,得替行装尽有余。
唯有甘棠刘法掾,来时骑马去骑驴。
远去羌峰最上层,齐开八目带力行。更深谁向傍边立,树上安身两弟兄。
在家情已疏,出家终不恶。不有清净缘,云何脱徽索。
我昔志婚宦,谓足世味乐。颠倒十年间,如蚕竟自缚。
业已无奈何,劝汝莫莫莫。一沤非全潮,起灭皆妄作。
当知是身浮,流浪恐非托。伎俩百不好,摄念乃初学。
如病求真医,安心是良药。
癯槁岩下士,迹隐心捷径。汗颜尘中夫,谄笑幸游骋。
贤哉陈夫子,两不伤厥性。洁身风波涂,独若万钧锭。
朋山心与白云閒,一点尘嚣不可干。
披褐朝真香篆袅,登坛召将剑芒寒。
棋枰子落鸣飞雹,石鼎茶煎吼怒湍。
待得功成丹九转,原随鸡犬事刘安。