下竺山前打一遭,丁宁门子看溪桥。
恐惊绕磵梅花落,莫遣行人语笑高。
始参龙象种,终现马牛身。
再整冲冠髻,难忘漉酒巾。
散花天上女,拨草道中人。
寄语林和靖,非翁不卜邻。
力振前文觉道孤,耻同流辈论荣枯。
动非仁义何如静,得见机关不似无。
孔孟也宜轻管晏,臯夔未必失唐虞。
侯王重问吾何有,且自低心混世儒。
年去年来来去忙,为他人作嫁衣裳。
仰天大知出门去,独对春风舞一场。
酒能成病姑停饮,诗怕伤时莫浪吟。
客又不来春欲去,一帘花影哢鸣琴。
酿蜜山蜂初割户,衔泥梁燕已成家。
春愁漠漠连芳草,閒过东园数落花。
渔歌听尽欲狂吟,一径人家柳影深。
天意似嫌花信早,东风吹雨又成阴。
春阴晴复阴,因物悟浮生。
杜宇乡心重,杨花世事轻。
知非蘧伯玉,觉是晋渊明。
此意谁人会,骑牛访偶耕。
翻经灵运推不去,爱酒渊明挽不来。无复种莲人作社,空馀写影佛成台。
摆落红尘想,追随汗漫游。乾坤青琐闼,云雾曲琼钩。
月照酒樽夜,风生诗句秋。神仙有汲引,随意上昆丘。