结佩声名远,怀沙兴托深。
惜无长绠系,终使夕阳沉。
兰省空频召,桃源不再寻。
虽伤有北毁,难减是南金。
雁足冥冥未报归,此心裂碎有谁知。一怀愤闷心衔苦,两鬓䰐鬖发倒垂。
醉后爱歌诸葛表,生来耻读李陵诗。喜吾筋力犹强健,愿为朝廷理乱丝。
浩渺烟波不可名,我来闲自渥尘缨。
久思沧海收身去,安得长舟破浪行。
天阔水云连黯淡,日闲鸥鹭自飞鸣。
屈平死後渔人尽,後世凭谁论浊清。
只闻来客说春游,不逐花前笑自留。
浪说春期计春尽,留春无术只春愁。
普庵教化修浮桥,信心自肯大丰饶。
解脱皆因不思议,度人无量永赵遥。
秀江千古源何极,非干今日与明朝。
一生补处谁知有,万德咸欢寂体寥。
蚊子眼中藏刹土,红灯焰裹势眉毛。
毫发虚空全不漏,海山相击浪滔滔。
石牛吃尽张公粟,木女垂丝钓巨鳌。
新罗国打西川鼓,东震旦抛北越刀。
孔自孔,毛自毛,
针劄不入大雄豪。妄想颠倒苏公盛,
未解撑船弄行篙。岂在文言多卜度,
德山拄杖不敲槽。
特起来湖海,详延入隽科。
三登褎然首,再续喜哉歌。
岩庙勋劳积,藩宣惠爱多。
超遥脱屣去,谁叹逝川波。
接武鸳鸾缀近班,愧无谋略济时艰。打包结伴寻芳去,相对僧窗一味闲。
闻道全家避乱离,数间茅屋畏人知。闲寻倦鸟安巢处,静看孤云出岫时。
瓮酿浊醪缘好客,棋翻妙著待赢诗。从来谷口称真隐,应笑通衢卖卜医。
官秩文昌贵,功名信史褒。
朝廷三老重,乡党二疏高。
涯业尽图籍,子孙皆俊髦。
西湖天下绝,今日盛游遨。
淮浙千万山,兹山钟秀异。
山中四时好,雪景更佳耳。
危登俯八荒,岂无超诣士。
春游眩红紫,秋赏挹苍翠。
冲寒缭冰崖,问讯世能几。
山神出奇观,似慰远来意。
漫空飞六花,匝地掩无秽。
颇疑群玉府,飘堕人间世。
又疑姑射仙,与物洗疵疠。
意行辄有得,旷望了无际。
便欲呼云车,御风驾六气。
举酒酹初平,逍遥聊卒岁。