东皇剖破勾芒腹,锦心绣肠香馥郁。
绛都风雨僝僽春,花魂无主自精神。
黄鹂初唤柳开眼,海棠枝上春烟暖。
离出一点两点红,墙头红腮微笑风。
东原去后花无主,春工亦懒施机杼。
亭前忽遇诗酒仙,花亦喷出些龙涎。
风催雨趱花不辨,满庭芬芳生烂熳。
牡丹吐火花欲然,日将锦绣铺苔毡。
诗狂梦与花神饮,酒醉不与花神寝。
酒阑令我忆东原,花木虽在人恻然。
此诗终不为花作,惆怅东原此丘壑。
而今赏花不见人,但见蜂蝶飞闲亭。
快着青冥软玉鞭,稳骑騄耳踏云烟。便持全蜀无双誉,去听宾胪第一传。
众所望君皆尔耳,人之好我岂云然。古来名下无虚士,试玩盈科放海篇。
田家翁媪颇自适,翁解耕耘妇能织。
官中租赋无稽违,所养牛羊亦蕃息。
岁时力作不徒劳,桑柘满园禾黍高。
皆因勤俭百事足,老身不复愁逋逃。
儿女长成毕婚嫁,只在东邻与西舍。
翁头时复有新篘,亲戚团栾乐情话。
神前祭赛宜丰腴,家中衣饭随精粗。
县吏下乡鸡犬尽,但愿官府无追呼。
读书虽苦亦何知,仕宦纷纷强此时。旧学望君真短短,新诗爱我已枝枝。
清生野槛晨风远,暖度山窗昼日迟。出处从今能自卜,不庸蓍蔡已无疑。
屏翳驱云结夜阴,素华飘堕恶氛沈。
色欺曹国麻衣浅,寒入荆王翠被深。
天上明河银作水,海中仙树玉成林。
日高独拥鹴裘卧,谁乞长安取酒金。
是非得失两茫茫,闲把遗书细较量。
掩卷古人堪笑处,起来摩腹步长廊。
溪谷含冰雪,川原见草芽。春生三峡水,日照万人家。
时节长如此,风光会有涯。唯应多美酒,厌看海棠花。
忍穷吾有味,雕句汝无功。客舍嚣尘里,春随浩荡中。
初无买山费,真与住庵同。更想颜氏宅,箪瓢亦屡空。
忽忽光阴转,骎骎华发添。迹陈三可叹,心赏四难兼。
傍砌看黄奶,临池诵子虚。顾惭虽耗忘,聊复惜居诸。
屋上两鸲鹆,波间双鲤鱼。疑他不识字,何事也听书。