敏以自求,仁而乐施。乡党怀其恕,朋友畏其义。悟幻妄之不留,惟精进之是利。
故能告所厚而表其行,敛众美以昌其嗣。尚虑吾志之未孚,遂复有形于梦寐。
呜呼,斯岂今人之愿力欤,见者宁不知愧。
新诗解人颐,秀若披云鬟。突然不可揖,平地翻波澜。
褰衣愧招携,每见辄汗颜。况兹天际游,物理知难攀。
一来金陵居,终岁不得閒。胜践固畴昔,欲往独见删。
命驾等人尔,底事独我悭。岂非勒移灵,不许污名山。
因诗想其人,爱来直仍弯。裂脐那复惜,顿足已滞顽。
清甘似可饱,忽遽谁其还。何当强扶老,寄迹云霞间。
要须君意果,莫遣我盟寒。晓来雨脚断,去梦已班班。
门外江南道,潇然谁与同。禅心达生死,道眼识穷通。
聊为机缘起,悬知色相空。有人真勇退,不到急流中。