穷腊见三白,江南无旧闻。
天上春已暮,尽日花缤纷。
平生虽畏寒,遇雪心所欣。
拥裘未敢出,投隙致殷勤。
窗户忽相照,川陵已难分。
二仪有巨丽,老我不能文。
高吟黄竹诗,薄暮心无垠。
浮屠似玉笋,突兀倚重云。
玉弟金昆共七人,典刑惟有此公存。
一区未尽扬雄宅,满座常倾北海樽。
人品细看真第一,诗篇远寄不辞频。
笋舆归路无人管,风雨潇湘行暗村。
醉枕醒来夜未央,倦身殿转厌藜床。
映窗色皎犹疑月,刮骨寒知不是霜。
阴风度严切,密雪纷如雾。虚窗觉逾明,腊纸粘飞絮。
文书不挂眼,对榻聊箕踞。春愁暗乘人,匆匆出非虑。
门前亦有酒,官禁不可酤。永怀傲江湖,何当脱羁馵。
薝卜林中忍辱仙,春来戏作散花天。晓山寒劲云迷色,夜帐光生月斗妍。
北海无书羝不乳,朝阳有路马难前。从知造物憎贤达,拥絮高吟更自怜。
云上江天意已浓,化机先下隔年功。明吞夜后梅花月,狂弄春前柳絮风。
清悟胸襟吟更逸,寒惊毛骨醉还空。渔蓑归去岂其乐,相贺惟闻田舍翁。
同云方霭霭,琼屑已瀌瀌。陌迥皆连璐,台高尽结瑶。
羽樽深酌桂,砀壁暖涂椒。谁念牛衣客,袁扉困一瓢。
男邦养士拟侯邦,师师宁分彼一分。
明辨正须烦幕府,作成庶不异州庠。
紫金山回连三岛,甘露楼高俯八荒。
六代豪华犹在目,停桡毋惜小徜徉。
楼台万瓦玉鳞鳞,遮尽人间富与贫。可笑世情刚道冷,不知片片是阳春。
楼台万瓦鳞鳞,遮尽人间富与贫。
可笑世情刚道冷,不知片片是阳春。