塞上逢寒食,郊园此重临。一时行乐意,万室欲春心。
节物随人好,风光得处深。只思民尽适,守鬓忘霜侵。
疏疏密密,漠漠纷纷,乍舞风无力。残砖断础,才转眼、化作方圭圆璧。非花非絮,似骋巧、先投窗隙。立小楼、不见青山,万里鸟飞无迹。休邻冻梗冰苔,算飞入园林,都是春色。年华婉娩,谁信道、老却梁园词客。踏青近也,且一白、何消三白。把一白、分与梅花,要点寿阳妆额。
陵邱冉冉烟草新,丛祠寂寂君与臣。
千年不死一庭柏,八阵犹余三峡春。
昔人已化辽东鹤,古往今来事如昨。
当年鱼水奋云龙,天不兴刘死诸葛。
那知身百岁,未办屋三间。
见客慵开口,逢僧托买山。
喜无他志愿,幸不碍清闲。
社燕秋鸿里,人生各有还。
晌午鸦鸦响踏车,那边丛薄有人家。老农歇热藤阴下,一树冬青落细花。
云浮山腰末之顶,水穴青崖浚于井。
孔明不死吾其归,左衽岂宜蝤蛴领。
群羌负药倍车载,螺齿钱文束囊瘿。
得花便重不便轻,肩突驼峰犹外屏。
石碉设崄鸟鼠智,铜鼓销声犬羊静。
入门蹲足唤煮茶,嚼铁相甘苦荍饼。
骈拇不碍履,枝指不害持。
两者各自适,意其天所为。
決之足反蹇,齕之手反萎。
万物固有命,劝君休说醫。
入关不守旧山河,汉用张良作网罗。垓下不知兵已合,夜深方讶楚人多。
竹篱寒食节,微雨澹春意。
喧哗少所便,寂寞今有味。
空山花动摇,乱石水经纬。
倚杖忽已晚,人生本何冀。
去岁南乘下峡舟,西归仍此听巴讴。
题桥亦浅丈夫事,未赎当年犊鼻羞。