堂殿尘埃外,轩棂紫翠中。
凭栏千嶂雨,欹枕半窗风。
得意何妨僻,寻幽岂易穷。
分张閒草木,一一见春工。
隙驹日月驰,拱木霜露莘。孤生望苍旻,永念负慈地。
内德不越阃,先铭欲存世。以兹沥丹素,延首冀嘉惠。
大匠斡九京,篇成重覃思。发函已百拜,陈庙复三喟。
石之表故阡,脩麓出光气。耿如瞻其亲,端用贻尔类。
道归统会阔,躬探玄颐秘。云章开人文,天笔垂古制。
照照训典立,亹亹伦纪备。遂登秦汉前,上与骚雅俪。
碑板落东南,贝玉失瑰异。膏濡沦朽骨,黼藻被幽隧。
史职补王明,陋巷压高位。馀波扬懿则,惧忝弗克嗣。
士恢宇宙心,学竟圣贤事。整驾期远造,为基戒中坠。
岳峻尚可攀,海深安可计。勖哉奉格言,没齿无敢替。
滁州太守文章公,谪官来此称醉翁。
醉翁醉道不醉酒,陶然岂有迁客容。
公年四十号翁早,有德亦与耆年同。
意古直出茫昧始,气豪一吐阊阖风。
圯上求西舍,隆中买北邻。
种花行造化,移竹试经纶。
天地一洲渚,北平南攲危。幽并深以厚,江浙清且奇。
武林颇英秀,川汇仍山卑。应接殚天巧,类非人力为。
径山最佳处,有岩称玉芝。居防俗士驾,地乃贤人宜。
郎公留名德,平时为羽仪。引年归故里,不复衣朝衣。
留侯黄石心,白傅香山期。结宇名胜外,日与尘事违。
泉石景物状,尽任诸贤诗。伊予来东藩,滥持使者麾。
平生爱山水,弗惮命驾之。当候秋风高,远造岩下扉。
浣濯缨上尘,散步松间綦。未能继高躅,聊用慰所思。
溪南溪北鸟啼处,树头树底梅已空。绝叹不如木上座,伴君千叠夕岚中。
雨暗蒹葭浦,烟青杨柳津。有劳修月手,来访卧云人。
落笔向来事,无锥今岁贫。故山何处是,落日大江滨。
霜蕊多般同一本,天教成数殿秋荣。
从他蛱蝶偷香惯,偷遍无过一便清。
谁谓仙家隔一方,神游原不闭毫芒。归来谩话长年事,老不饶人白鬓苍。
结交有羊左,是惟一时才。为闻楚王贤,翩然自燕来。
一日食欲尽,俱往空双埋。伯桃乃独留,饿死梁山隈。
角哀仕既达,感旧肝胆摧。念此并粮惠,告还葬遗骸。
至今溧阳旁,突兀穴土堆。何人致荐奠,千花飞酒杯。
精灵今在否,古木以生雷。鲁公昔过之,驻车久徘徊。
感叹发篇咏,洒翰镵琼瑰。惜哉今不存,散落随尘埃。
空馀郑薰记,片石昏苍苔。末世友道绝,雅歌□□颓。
草木尚萎死,小怨何足怀。我思有所矫,巨燄明寒灰。
兹事虽过中,义烈亦壮哉。幸逢太丘长,揭表旌泉台。
寥寥千载间,下激清风回。还顾势利交,市道良可哀。