身见绍兴初改元,百罹敢料至今存。
生涯破碎余龙具,学问荒唐守兔园。
独立未除还笏气,余生犹待阖棺论。
北窗灯暗霜风恶,且置孤愁近酒樽。
野老家风子未知,天教甫里出孙枝。
遍游竹院寻僧语,时拂楸枰约客棋。
是处登临有风月,平生扬历半宫祠。
即今个事浑如昨,唤作朝官却自疑。
穷途久矣叹吾衰,双鬓新添几缕丝。
身是在家狂道士,心如退院病禅师。
极知勾漏求丹药,不及衡阳卖漉篱。
习气若为除未尽,小轩风月又成诗。
易经独不遭秦火,字字皆如见圣人。
汝始弱龄吾已耄,要当致力各终身。
简断编残字欲无,吾儿不负乃翁书。
绝胜锁向朱门里,整整牙签饱蠹鱼。
世间万事有乘除,自笑羸然七十余。
布被藜羹缘未尽,闭门更读数年书。
涿州沙上饮盘桓,看舞春风小契丹。
塞雨巧催燕泪落,蒙蒙吹湿汉衣冠。
昔日高僧今白衣,人生变化定难知。
故人相见不相识,空怪解吟无本诗。
听诵长江近章句,喜逢澄观已冠巾。
醉吟挥弄清潮水,谁信従前戒律人。
历欲绵洪祚,郊宜筑巨台。有司脩祝册,天子祭高禖。
意与群情合,春随上瑞来。翠舆瞻玉座,桂酒奠金罍。
喜色回中壸,欢声入九垓。熊罴占已兆,弧矢射将催。
异礼关宗社,馀波被草莱。灵基千岁永,玉叶万枝开。
制度新仪著,歌诗旧典该。鲁侯徒复宇,后稷始封邰。
帝德应先格,天心亦易回。至诚参造化,妙响疾风雷。
历数周家久,封疆汉地恢。山河今壮矣,瓜瓞信悠哉。
准拟螽斯咏,微臣愧不才。
天寒归路雪霏初,家近钱塘十里湖。乌帽举鞭谁画我,固应全似灞桥驴。