书房偷得蜗庐样,仅仅能容老病身。
纸被蒙头方坐稳,却愁转眼又新春。
天地回春律,山川扫积阴。
波光迎日动,柳色向人深。
沾洒忧时泪,飞腾灭虏心。
人扶上危榭,未废一长吟。
须如蝟毛磔,面如紫石棱。
丈夫出门无万里,风云之会立可乘。
追奔露宿青海月,夺城夜蹋黄河冰。
铁衣度碛雨飒飒,战鼓上陇雷凭凭。
三更穷虏送降款,天明积甲如丘陵。
中华初识汗血马,东夷再贡霜毛鹰。
群阴伏,太阳升,胡无人。
宋中兴。
丈夫报主有如此,笑人白首篷窗灯。
三十年前客帝城,城南结骑尽豪英。
湖山冷落悲陈迹,文字流传付後生。
衰老更禁新卧病,尘埃时拂旧题名。
马头风卷飞花过,又得残春一日晴。
金樽画烛少年豪,白首孤灯不厌劳。
夜漏虽深书未竟,半缸谁与续残膏?
王师出城南,尘头暗城北。
五军战马如错绣,出入变化不可测。
逆胡欺天负中国,虎狼虽猛那胜德。
马前嗢咿争乞降,满地纵横投剑戟。
将军驻坡拥黄旗,遣骑传令勿自疑。
诏书许汝以不死,股栗何为汗如洗?
浅寒篱落清霜後,疏影池塘淡月中。
北客同春俱税驾,南枝与我两飘蓬。
从来遇酒千锺少,此外评花四海空。
惟恨广平风味减,坐看徐庾擅江东。
成都再见春事残,虽名闲官实不闲;门前车马闹如市,案上文檄高於山。
有时投罅辄径出,略似齐客偷秦关。
日斜仆夫已整驾,顾景欲驻愁嘲讪。
岂知今朝有此乐,放浪一笑开衰颜。
抽身黄尘乌帽底,得意翠木清泉间。
褰裳危磴穷荦确,洗耳古涧听淙潺。
岂惟顿觉宇宙广,政尔一散腰脚顽。
似闻青城缥缈处,待我归缀仙官班。
俊鹰解绦即万里,岂比倦翼方知还。
燕脂斑出古铜鼎,弹子窝深湖石山。
老去柴门谁复过,天教二友伴清闲。
少慕浮名百种痴,老知世事尽儿嬉。
从今春困不须卖,睡到日高三丈时。